Τα χωριά της Αλμωπίας (Μογλενών)


 

Οικισμοί και πληθυσμός της περιοχής Αλμωπίας (Μογλενών)

 

Δημήτρη Λιθοξόου

 2009


Τα γεωγραφικά όρια της εδώ εξεταζόμενης περιοχής Αλμωπίας (ή Μογλενών ή Καρατζόβας), είναι εκείνα της επαρχίας Αλμωπίας της απογραφής του 1928 και ο αριθμός των οικισμών 55.

Σύμφωνα με το σύνολο των επί μέρους αριθμών, που παρουσιάζονται αναλυτικά ανά οικισμό στη συνέχεια, πριν την έναρξη των βαλκανικών πολέμων, υπήρχαν στην περιοχή 39.950 περίπου κάτοικοι. Από αυτούς, 30.700 ή το 76,8% του πληθυσμού μιλούσαν μακεδονικά. Όσοι είχαν ως μητρική γλώσσα τη μακεδονική, διακρίνονταν σε 19.950 μουσουλμάνους και 10.750 χριστιανούς. Οι τελευταίοι πάλι, χωρίζονταν σε 8.190 εξαρχικούς και 2.560 πατριαρχικούς.

Στην περιοχή ζούσαν ακόμα 2.800 μουσουλμάνοι Τούρκοι, 3.250 μουσουλμάνοι Βλάχοι, 2.150 χριστιανοί Βλάχοι (κυρίως ρουμανικών φρονημάτων) και τέλος 1.050 χριστιανοί με αδιευκρίνιστη μητρική γλώσσα (κυρίως Τσιγγάνοι που ζούσαν μαζί με Μακεδόνες και Βλάχους).

Μέχρι και το 1924, οι 26.000 μουσουλμάνοι που ζούσαν στην περιοχή υποχρεώθηκαν να μεταναστεύσουν στην Τουρκία. Επίσης σύμφωνα με τα στοιχεία του Βούλγαρου Владимир Руменов, 1.233 εξαρχικοί μετανάστευσαν μεταξύ 1913-1928 στη Βουλγαρία και τη Γιουγκοσλαβία. Από την άλλη, η ελληνική διοίκηση εγκατέστησε στην επαρχία Αλμωπίας χιλιάδες πρόσφυγες.

Ο νόμιμος πληθυσμός (δηλαδή το σύνολο των δημοτών, των απογραφέντων εντός της κοινότητας ή αλλού) της επαρχίας Αλμωπίας, σύμφωνα με τα στοιχεία της απογραφής του 1928, ήταν 28.219 άτομα. Από αυτά, 26.977 ήταν δημότες παρόντες κατά την απογραφή. Οι δημότες που απογράφηκαν σε άλλο δήμο ή κοινότητα ήταν 1.242. Επιπλέον απογράφηκαν στην επαρχία 1.233 ετεροδημότες και 27 αλλοδαποί. Έτσι ο πραγματικός πληθυσμός ανερχόταν το 1928 σε 28.237 άτομα.

Αυτά τα 28.237 άτομα, διακρίνονται πρώτον σε πρόσφυγες και μη πρόσφυγες, δεύτερον ως προς τον τόπο της γέννησής τους και τρίτον ως προς τη μητρική γλώσσα και τη θρησκεία που έχουν.

Σύμφωνα με την πρώτη διάκριση, το 1928 υπήρχαν στην Αλμωπία 15.880 πρόσφυγες (το 56,2% του πραγματικού πληθυσμού). Οι μη πρόσφυγες, δηλαδή οι γηγενείς και οι λίγοι καταγόμενοι από άλλα μέρη του ελληνικού κράτους, κυρίως οι υπάλληλοι του κρατικού μηχανισμού με τις οικογένειές τους, ήταν 12.357 (28.237 μείον 15.880). Οι πρόσφυγες χωρίζονταν επίσης σε εκείνους που ήρθαν πριν ή μετά τη «μικρασιατική καταστροφή» του 1922. Σύμφωνα με αυτό το χωρισμό, 1.351 πρόσφυγες ήρθαν πριν και 14.529 μετά το 1922. Ας σημειωθεί πως ο αριθμός των προσφύγων που ήρθε πριν το 1922, δεν εμφανίζεται στην απογραφή του 1928 αναλυτικά ανά οικισμό (όπως εκείνος όσων ήρθαν μετά το 1922), αλλά μόνο συγκεντρωτικά ανά επαρχία.

Ως προς τον τόπο γέννησης των απογραφέντων: α) στον οικισμό που απογράφηκαν γεννήθηκαν 13.700 άτομα, β) σε διαφορετικό οικισμό της επαρχίας Αλμωπίας, από εκείνον που απογράφηκαν, γεννήθηκαν 530, γ) σε άλλη επαρχία του ίδιου νομού, δηλαδή στις επαρχίες Γιαννιτσών ή Εδέσσης, γεννήθηκαν 184 άτομα (από αυτά 129 γεννήθηκαν στις πόλεις-έδρες των δύο επαρχιών και 55 σε χωριά, δ) σε άλλο νομό της Μακεδονίας γεννήθηκαν 406 άτομα (από αυτά 89 γεννήθηκαν σε πόλεις και 317 σε χωριά), ε) σε άλλο διαμέρισμα του κράτους γεννήθηκαν 220, στ) στη Μικρά Ασία γεννήθηκαν 7.058, ζ) στον Πόντο γεννήθηκαν 3.608, θ) στην Ανατολική Θράκη γεννήθηκαν 1.652, ι) στον Καύκασο γεννήθηκαν 640, ια) τέλος, σε άλλα μέρη του εξωτερικού γεννήθηκαν 239 άτομα.

Ας σημειωθεί επίσης, πως ο αριθμός των γεννηθέντων συνολικά στο εξωτερικό ήταν 13.197, δηλαδή 2.683 άτομα λιγότερα από τον αριθμό των προσφύγων. Αυτό προφανώς συμβαίνει, γιατί στους πρόσφυγες συνυπολογίζονταν και όσα από τα παιδιά τους γεννήθηκαν εντός της ελληνικής επικράτειας.

Με βάση τη γλώσσα και τη θρησκεία των απογραφέντων έχουμε τα εξής επίσημα αποτελέσματα: Ορθόδοξοι Έλληνες 19.306 άτομα, Μακεδονοσλαύοι Ορθόδοξοι 5.840, Τούρκοι Ορθόδοξοι 2.395, Κουτσοβλάχοι Ορθόδοξοι 689, άλλοι 7 άτομα.

Αυτά είναι τα συγκεντρωτικά στοιχεία της απογραφής του 1928 για την επαρχία Αλμωπίας.

Μη αξιόπιστα και εμφανώς παραποιημένα, είναι από την απογραφή του 1928 τα στοιχεία που αφορούν τη γλώσσα (όχι τη θρησκεία) των απογραφέντων. Το γεγονός αυτό θα αποδειχθεί στη συνέχεια, συγκρίνοντας τους αριθμούς των ανωτέρω επιμέρους τριών κατηγοριών.

Εκείνο που πρέπει να υπογραμμιστεί εδώ πριν συνεχίσουμε, είναι ότι σύμφωνα με όλες τις πηγές τις εποχής, στην εξεταζόμενη περιοχή που σε μεγάλο βαθμό ταυτιζόταν με την υποδιοίκηση Ενωτίας του 1920 ή παλαιότερα τον καζά Καρατζόβας (Καρατζά Αμπάτ) ή τα Μογλενά, δεν υπάρχει πριν τους βαλκανικούς πολέμους, οικισμός ή ακόμα και γειτονιά όπου να ζουν άτομα με μητρική γλώσσα την ελληνική. Στην περιοχή δεν υπάρχουν γλωσσικά Έλληνες. Όπου συναντάμε αναφορά σε «Έλληνες» του τόπου, πρέπει να αποκωδικοποιούμε το χαρακτηρισμό αυτό της ελληνικής εθνικής προπαγάνδας και να τον διαβάζουμε ως «χριστιανοί πατριαρχικοί», ή μη ελληνόφωνοι κάτοικοι της περιοχής που ανήκαν στο Ρουμ μιλέτ (Rum millet): στη θρησκευτική κοινότητα των Ρωμιών, των χριστιανών της αυτοκρατορίας που είχαν ως θρησκευτικό αρχηγό των πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως.

Επομένως από τους απογραφέντες του 1928, μιλούσαν ελληνικά μόνον όσοι πρόσφυγες δεν ήταν τουρκόφωνοι και όσοι ήρθαν από άλλες περιοχές του κράτους για να στελεχώσουν τη διοίκηση. Ο αριθμός αυτός δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ήταν μεγαλύτερος του συνολικού αριθμού των προσφύγων μείον των Τούρκων Ορθοδόξων, συν των γεννηθέντων σε άλλη περιοχή της Ελλάδας εκτός της Μακεδονίας, δηλαδή του αριθμού 13.705 (15.880 μείον 2.395, συν 220).

Αν αφαιρέσουμε από τον επίσημο και παραποιημένο αριθμό των «ελληνοφώνων» της απογραφής του 1928, τον προαναφερόμενο αριθμό του μέγιστου δυνατού των πραγματικά ελληνοφώνων, προκύπτει ο αριθμός 5.601 (19.306 μείον 13.705). Αν αυτός ο αριθμός μοιραστεί αναλογικά και προστεθεί στον αριθμό των απογραφικά εμφανιζόμενων ως Μακεδονοσλαύων (: Μακεδόνων) και Κουτσοβλάχων (: Βλάχων), τότε ο αριθμός των δύο αυτών γλωσσικών κοινοτήτων ανεβαίνει σε 10.850 (5.840 συν 5.010) και 1.280 (689 συν 591) άτομα αντίστοιχα.

Σύμφωνα με αυτή τη μέθοδο υπολογισμού του πληθυσμού, οι απογραφέντες το 1928 στην Αλμωπία (όλοι τους χριστιανοί), διακρίνονταν ως προς τη μητρική τους γλώσσα, σε 13.700 Έλληνες, 10.850 Μακεδόνες, 2.400 Τούρκους και 1.280 Βλάχους.

Υπολογίζοντας στη συνέχεια, με βάση τα αναλυτικά στοιχεία που ακολουθούν, τους παρόντες δημότες ανά οικισμό για το 1928, διακρίνοντάς τους σε πρόσφυγες και γηγενείς, και χαρακτηρίζοντας τους δεύτερους ως προς τη μητρική γλώσσα τους, φτάνουμε στους εξής συγκεντρωτικούς αριθμούς για την επαρχία: 26.575 άτομα ήταν οι δημότες που ζούσαν μόνιμα στα χωριά τους Πρόκειται για έναν αριθμό που βρίσκεται πολύ κοντά σε εκείνο των 26.977 ατόμων της ημέρας της απογραφής (16.5.1928).

Από αυτούς τους 26.575 παρόντες δημότες, 9.430 γηγενείς έχουν ως μητρική γλώσσα τη μακεδονική και 1.280 γηγενείς έχουν ως μητρική γλώσσα τη βλάχικη. Υπάρχουν ακόμα 1.190 γηγενείς που δεν μπορούμε με σιγουριά να προσδιορίσουμε τη γλώσσα τους. Ξέρουμε πάντως πως είναι Μακεδόνες, Βλάχοι και Τσιγγάνοι. Υπάρχουν τέλος 200 ελληνόφωνοι παλαιοελλαδίτες (διοικητικοί υπάλληλοι) και 14.475 πρόσφυγες, που – όπως προαναφέραμε – οι περισσότεροι μιλούν ελληνικές διαλέκτους των περιοχής της καταγωγής τους, ενώ υπάρχει και ένας σημαντικός αριθμός τουρκόφωνων προσφύγων.

Σημείωση: Ο υπολογισμός του αριθμού των κατοίκων ανά οικισμό στη συνέχεια α) κατά θρησκεία και γλώσσα για το 1912 και β) σε γηγενείς και πρόσφυγες για το 1928, γίνεται από μένα έχοντας ως βάση τις πληροφορίες που αναφέρονται στις πηγές που παραθέτω. Μακεδόνες θεωρώ όσους έχουν ως μητρική γλώσσα τη μακεδονική, όπως εξ άλλου χαρακτήριζε με αυτό το όνομα τη συγκεκριμένη γλώσσα και το ελληνικό κράτος στην επίσημη απογραφή πληθυσμού του 1920, αντιδιαστέλλοντάς την τόσο από την βουλγαρική όσο και από την σερβική.

Όσοι έχουν ως μητρική γλώσσα την μακεδονική χαρακτηρίζονται στις πηγές, ανάλογα με το συγγραφέα και τα ιδεολογικοπολιτικά – εθνικά φρονήματά του, ως Μακεδόνες, Βούλγαροι, Βουλγαρίζοντες, Σλάβοι ή Ορθόδοξοι Έλληνες. Σεβόμενος τις πηγές, αφήνω τους χαρακτηρισμούς των συγγραφέων. Μόνο στην περίπτωση του Χαλκιόπουλου, ερμηνεύω τα λεγόμενά του.

 

Αυστριακός Χάρτης: Χάρτες του αυστριακού επιτελείου στρατού, των αρχών του 20ου αιώνα, κλίμακας 1: 200.000.

Χάρτης Κοντογόνη: Ελληνικοί χάρτες των αρχών του 20ου αιώνα, έκδοσης λιθογραφείου Κοντογόνη, κλίμακας 1: 200.000.

Χάρτης ΚοντογιάννηCarte des écoles / Vilayet de Salonique Vilayet de Monastir, Istituto Agostini.

Μακεδονία τουριστικός Άτλας 1: 250.000, εκδόσεις Orama, Αθήναι.

Χάρτης της Μακεδονίας 1: 250.000, εκδόσεις Road, Αθήναι.

 

Απαρίθμηση 1913: Απαρίθμησις των κατοίκων των νέων επαρχιών της Ελλάδος του έτους 1913, Διεύθυνσις Στατιστικής, Αθήναι 1915.

Απογραφή 1920: Υπουργείον Εθνικής Οικονομίας - Διεύθυνσις Στατιστικής, α) Πληθυσμός του Βασιλείου της Ελλάδος κατά την απογραφήν της 19ης Δεκεμβρίου 1920 / πραγματικός πληθυσμός, Αθήναι 1921 και β) Λεξικόν των δήμων, κοινοτήτων και συνοικισμών της Ελλάδος επί τη βάσει της απογραφής του πληθυσμού του έτους 1920, Αθήναι 1923.

Απογραφή 1928: Υπουργείον Εθνικής Οικονομίας - Γενική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, α) Στατιστικά αποτελέσματα της απογραφής του πληθυσμού της Ελλάδος της 15 - 16 Μαΐου 1928 / πραγματικός και νόμιμος πληθυσμός - πρόσφυγες, Αθήναι, 1933, β) Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφήν της 15-16 Μαΐου 1928, Αθήναι 1935, γ) Στατιστικά αποτελέσματα της απογραφής του πληθυσμού της Ελλάδος της 15 - 16 Μαΐου 1928 / τόπος γεννήσεως – θρησκεία και γλώσσα – υπηκοότης, Αθήναι 1935.

Απογραφή 1940: Υπουργείον Εθνικής Οικονομίας - Γενική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφή της 16ης Οκτωβρίου 1940, πραγματικός πληθυσμός κατά νομούς, επαρχίας, δήμους κοινότητας και χωρία, Αθήναι 1950

Απογραφή 1951: Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφήν της 7ης Απριλίου 1951 – πραγματικός πληθυσμός κατά νομούς, επαρχίες, δήμους, κοινότητας, πόλεις και χωρία, Αθήναι 1955.

Απογραφή 1961: Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφήν της 19ης Μαρτίου 1961 – πραγματικός πληθυσμός κατά νομούς, επαρχίες, δήμους, κοινότητας και οικισμούς, Αθήναι 1962.

Απογραφή 1971: Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, Αποτελέσματα απογραφής πληθυσμού – κατοικιών της 14ης Μαρτίου 1971 – πληθυσμός κατά γεωγραφικάς και διοικητικάς υποδιαιρέσεις, Αθήναι 1971.

Απογραφή 1981: Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, Πραγματικός πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφή της 5ης Απριλίου 1981 κατά νομούς, επαρχίες, δήμους, κοινότητες και οικισμούς, Αθήναι 1982.

Απογραφή 1991: Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, Πραγματικός πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφή της 7ης Μαρτίου 1991 κατά νομούς, επαρχίες, δήμους, κοινότητες και οικισμούς, Αθήναι 1994.

Δρακάκη Αλεξ. και Κούνδουρου Στυλ., Αρχεία περί της συστάσεως και εξελίξεως των δήμων και κοινοτήτων 1836-1939 και της διοικητικής διαιρέσεως του κράτους, τόμοι δύο, Αθήναι 1939-1940.

ΕΑΠ: Επιτροπή Αποκαταστάσεως Προσφύγων, Κατάλογος των προσφυγικών συνοικισμών Μακεδονίας με τας νέας ονομασίας, Θεσσαλονίκη, 1928.

Λεξικό ΕΣΥΕ: Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, Λεξικόν των δήμων, κοινοτήτων και οικισμών της Ελλάδος, Αθήναι 1974.

Μιχαηλίδης: Ιάκωβος Μιχαηλίδης, Σλαβόφωνοι μετανάστες και πρόσφυγες από τη Μακεδονία και τη Δυτική Θράκη (1912 – 1930), διδακτορική διατριβή, Θεσσαλονίκη 1996.

Πρόσφυγες 1915: Υπουργείον Οικονομικών - Διεύθυνσις Κτημάτων Κράτους, Έκθεσις περί των εν Μακεδονία προσφύγωνεθνικο τυπογραφειο, Αθήναι, 1916.

Σταματελάτος Μιχαήλ και Βάμβα-Σταματελάτου Φωτεινή, Επίτομο γεωγραφικό λεξικό της Ελλάδος, Αθήναι 2001.

Στατιστική Πατριαρχείου 1906: Επίσημα έγγραφα περί της εν Μακεδονία οδυνηράς καταστάσεως, έκδοση πατριαρχικου τυπογραφειου, Κωνσταντινούπολις, 1906.

Σχινάς 1886: Νικόλαος Σχινάς, Οδοιπορικαί σημειώσεις Μακεδονίας, Ηπείρου, Νέας οροθετικής γραμμής και Θεσσαλίας / Συνταχθείσαι υπό Νικολάου Θ. Σχινά ταγματάρχου του μηχανικού, Αθήναι, τόμοι τρεις, 1886-1887.

Χαλκιόπουλος 1910: Αθανάσιος Χαλκιόπουλος, Εθνολογική στατιστική των βιλαετίων Θεσσαλονίκης και Μοναστηρίου, Αθήναι 1910.

Χουλιαράκης Μιχαήλ, Γεωγραφική, διοικητική και πληθυσμιακή εξέλιξις της Ελλάδος 1821 - 1971εθνικον κεντρον κοινωνικων ερευνων, Αθήναι, τόμοι τέσσερις, 1973 - 1976.

 

Brancoff 1905: D. M. Brancoff, La Macédoine et sa population chrétienne, Paris, 1905.

Carnegie: Carnegie Endowment for International peace, Report of the International Commission To Inquire into the causes and Conduct of the Balkan Wars, Washington 1914.

Кънчов 1900: Васил Кѫнчовъ, Македония етногрфия и статистика, София 1900.

Милојевић 1920: Боровојe МилојевићЈужна Македонја - Антропогеографска, Београд 1920.

Симовски: Тодор СимовскиНаселените места во Егејска Македонија - географски, етнички и стопански карактеристикиτόμοι δύο, Скопје 1998. Χρησιμοποιήθηκαν επίσης οι χάρτες της πρώτης έκδοσης του 1978.

Weigand: Gustav Weigand, Die Aromunen / Ethnographisch - Philologisch - Historische Untersuchungen, Leipzig 1895. Ελληνική μετάφραση: Trede Kahl, Οι Αρωμάνοι (Βλάχοι), Θεσσαλονίκη 2001.

Απογραφή 2001: Πραγματικός πληθυσμός απογραφής πληθυσμού 2001.

Χατζησαββίδης: Σοφρόνη Χατζησαββίδη, Τα ποντιακά στον ελλαδικό χώρο.

Boeschoten: Riki Van Boeschoten, Usage des langues minoritaires dans les départements de Florina et d’Aridea (Macédoine).

Παπαδημητρίου: Δημήτρης Παπαδημητρίου, Η λαογραφία των Ντόπιων στα Μογλενά (ανέκδοτο).

 

 

 

 1. Βόλτσιστα / Volčista. Μετονομάστηκε σε Υδρέα και στη συνέχεια σε Υδραία. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Αριδαίας, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 100 πατριαρχικοί Μακεδόνες. Η ελληνική διοίκηση εγκατέστησε το 1924 στο χωριό έναν αριθμό χριστιανών προσφύγων. Το 1928 υπολογίζεται πως υπήρχαν εδώ 140 πρόσφυγες και 140 γηγενείς Μακεδόνες.

 

1a. Πηγές:

Volčista [Αυστριακός Χάρτης].

Βούλτσιστα καζά Καρατζά Αμπάτ [Χάρτης Κοντογόνη].

Volcista, λειτουργία πατριαρχικού σχολείου και εκκλησίας [Χάρτης Κοντογιάννη].

Вълчища / Енидже-Вардарска каза, 110 χριστιανοί Βούλγαροι [Кънчов 1900].

Volchichta / Caza de Yenidje Vardar, χριστιανικός πληθυσμός: 240 πατριαρχικοί [Brancoff].

Βούλτσιστα Καρατζόβας, κάτοικοι 220 ορθόδοξοι Ελληνίζοντες (: πατριαρχικοί) [Χαλκιόπουλος 1910].

Βόλτσιστα Εδέσσης, 118 άτομα (69 άρρενες και 49 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Βόλτσιστα Ενωτίας, αποτέλεσε οικισμό της κοινότητας Σούμπουσκου [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Влчиште, 20 σπίτια χριστιανών Σλάβων [Милојевић 1920].

Βόλτσιστα Ενωτίας, 125 άτομα (72 άρρενες και 53 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Βόλτσιστα σε Υδρέα [ΦΕΚ 41 / τομ. Β΄ 1922].

Βούλτσιστα (Υδρέα) γραφείου Εδέσσης, έγινε μικτός οικισμός γηγενών και προσφύγων. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 37 προσφυγικές οικογένειες (149 άτομα) [ΕΑΠ].

Υδρέα (ΒόλτσισταΑλμωπίας, 291 άτομα (153 άρρενες και 138 θήλεις), εκ των οποίων 132 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (65 άρρενες και 67 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 286 και ετεροδημότες 5 [Απογραφή 1928].

Υδραία Αλμωπίας, 230 άτομα (230 άρρενες και 227 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Волчишта (Влчишта), το 1912 οι κάτοικοι του χωριού ήταν χριστιανοί Μακεδόνες. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας ζούσαν εδώ 122 άτομα. Το 1940 τα 2/3 του χωριού ήταν Μακεδόνες και το 1/3 πρόσφυγες [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 469, 1961: 487, 1971: 503, 1981: 506, 1991: 484, 2001: 462.

Υψόμετρο 120 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

2. Γκάμπριστα ή Γκάμπροφτσι / Gabrišta ή Cabrovci. Μετονομάστηκε σε Δωροθέα. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Αριδαίας, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 850 Μακεδόνες, εκ των οποίων 650 ήταν μουσουλμάνοι και 200 χριστιανοί πατριαρχικοί. Μετά την υποχρεωτική αναχώρηση των μουσουλμάνων για την Τουρκία και την εγκατάσταση των προσφύγων, το 1928 ζούσαν στο χωριό 410 πρόσφυγες και 220 γηγενείς Μακεδόνες.

 

2a. Πηγές:

Gabrovci (Gabeš) [Αυστριακός Χάρτης].

Γαμπρόφτσι καζά Καρατζά Αμπάτ, μικτός οικισμός χριστιανών και μουσουλμάνων [Χάρτης Κοντογόνη].

Gabrevci, λειτουργία πατριαρχικού σχολείου και εκκλησίας [Χάρτης Κοντογιάννη].

Габровци / Енидже-Вардарска каза, 666 Βούλγαροι (96 χριστιανοί και 570 μουσουλμάνοι) [Кънчов 1900].

Gabrovtzi / Caza de Yenidje Vardar, χριστιανικός πληθυσμός: 128 πατριαρχικοί Βούλγαροι [Brancoff 1905].

Γκαμπρόφτσι Καρατζόβας, κάτοικοι 215 ορθόδοξοι Έλληνες (: πατριαρχικοί) και 650 μουσουλμάνοι [Χαλκιόπουλος 1910].

Γκάμπροφτσα Εδέσσης, 852 άτομα (428 άρρενες και 424 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Γάβριτσα Ενωτίας, αποτέλεσε ομώνυμη κοινότητα μαζί με τον οικισμό Ρανισλάβ [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Габровци, 124 σπίτια Σλάβων (22 χριστιανών και 102 μουσουλμάνων) και 7 σπίτια χριστιανών Τσιγγάνων [Милојевић 1920].

Γάβριστα Ενωτίας, 683 άτομα (369 άρρενες και 314 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Γάβριστα σε Δωροθέα [ΦΕΚ 41 / τομ. Β΄ 1922].

Γαύριστα (Δωροθέα) γραφείου Εδέσσης, έγινε μικτός οικισμός γηγενών και προσφύγων. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 106 προσφυγικές οικογένειες (434 άτομα) [ΕΑΠ].

Δωροθέα (ΓάβρισταΑλμωπίας, 630 άτομα (302 άρρενες και 328 θήλεις), εκ των οποίων 412 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (186 άρρενες και 226 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 629 και ένας ετεροδημότης [Απογραφή 1928].

Δωροθέα Αλμωπίας, 888 άτομα (430 άρρενες και 458 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Габришта, το 1912 οι κάτοικοι του οικισμού ήταν χριστιανοί και μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας υπήρχαν εδώ 228 χριστιανοί και 614 μουσουλμάνοι. Το 1940 τα 3/4 του πληθυσμού ήταν πρόσφυγες Μικρασιάτες και οι υπόλοιποι Μακεδόνες [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 691, 1961: 658, 1971: 680, 1981: 617, 1991: 595, 2001: 633.

Υψόμετρο 170 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

3. Γκόρνο Πόζαρ / Gorno Požar. Μετονομάστηκε σε Άνω Λουτράκι στη συνέχεια σε Άνω Λουτράκιον. Οικισμός της κοινότητας Λουτρακίου της επαρχίας Αλμωπίας. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 1.700 εξαρχικοί Μακεδόνες. Οι περισσότεροι κάτοικοι του κατέβηκαν και εγκαταστάθηκαν στο Ντόλνο Πόζαρ, ενώ μερικοί μετανάστευσαν στη Βουλγαρία. Το 1928 είχαν απομείνει εδώ 160 Μακεδόνες. Ο οικισμός εγκαταλείφθηκε μετά τον πόλεμο.

 

3a. Πηγές:

Požar [Αυστριακός Χάρτης].

Πόζαρ καζά Καρατζά Αμπάτ, χριστιανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Pojar, λειτουργία εξαρχικού σχολείου [Χάρτης Κοντογιάννη].

Ποζιάρσκο Βοδενών, 100 χριστιανικές οικογένειες [Σχινάς 1886].

Пожарско / Воденска каза, 2.004 χριστιανοί Βούλγαροι [Кънчов 1900].

Pojarsko / Caza de Voden (Vodena), χριστιανικός πληθυσμός: 2.240 εξαρχικοί Βούλγαροι, λειτουργία ενός εξαρχικού σχολείου με δύο δασκάλους και 52 μαθητές [Brancoff 1905].

Πόζαρ Καρατζόβας, κάτοικοι 1.270 σχισματικοί Βουλγαρίζοντες (: εξαρχικοί Μακεδόνες) [Χαλκιόπουλος 1910].

Πόζιαρ Άνω και Κάτω Εδέσσης, 1.803 άτομα (952 άρρενες και 851 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Άνω Πόζαρ Αλμωπίας, αποτέλεσε οικισμό της κοινότητας Πόζαρ [ΦΕΚ 80 / 14.4.1919].

Горно Пожарско, 170 σπίτια χριστιανών Σλάβων [Милојевић 1920].

Πόζαρ Άνω Ενωτίας, 79 άτομα (43 άρρενες και 36 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Άνω Πόζαρ σε Άνω Λουτράκιον [ΦΕΚ 41 / τομ. Β΄ 1922].

Άνω Λουτράκι (Άνω ΠόζαρΑλμωπίας, 159 άτομα (82 άρρενες και 77 θήλεις) Δεν απογράφηκε κανένας πρόσφυγας. Ομοδημότες ήταν 157 και ετεροδημότες δύο [Απογραφή 1928].

Άνω Λουτράκιον Αλμωπίας, 185 άτομα (102 άρρενες και 83 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Горно Пожар, το 1912 όλοι οι κάτοικοι ήταν χριστιανοί Μακεδόνες. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας ζούσαν εδώ 2.080 άτομα, το 1940 το σύνολο του πληθυσμού ήταν Μακεδόνες. Στο τέλος του εμφυλίου πολέμου το χωριό ερήμωσε, καθώς οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού κατέβηκαν στο Ντόλνο Πόζαρ (Κάτω Λουτράκι), ενώ αρκετοί κατέφυγαν στη Γιουγκοσλαβία [Симовски].

 

 

4. Γκόρνο Ράντιβο / Gorno Radivo. Μετονομάστηκε σε Άνω Κορυφή. Οικισμός της κοινότητας Κάτω Κορυφής, της επαρχίας Αλμωπίας. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 140 εξαρχικοί Μακεδόνες. Το 1928 ζούσαν στο χωριό 200 Μακεδόνες. Το χωριό καταστράφηκε κατά τη διάρκεια της κατοχής και του εμφυλίου. Το 1949 οι περισσότεροι κάτοικοί του κατέφυγαν στη Γιουγκοσλαβία.

 

4a. Πηγές:

Gorno Rodivo [Αυστριακός Χάρτης].

Άνω Ρόδοβον καζά Καρατζά Αμπάτ, χριστιανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Rodivo, λειτουργία εξαρχικού σχολείου [Χάρτης Κοντογιάννη].

Горно Родиво / Воденска каза, 200 χριστιανοί Βούλγαροι [Кънчов 1900].

Gorno Radovo / Caza de Voden (Vodena), χριστιανικός πληθυσμός: 184 εξαρχικοί Βούλγαροι, λειτουργία ενός εξαρχικού σχολείου με ένα δάσκαλο και 15 μαθητές [Brancoff 1905].

Άνω Ρόδοβον Καρατζόβας, κάτοικοι 125 σχισματικοί Βουλγαρίζοντες (: εξαρχικοί Μακεδόνες) [Χαλκιόπουλος 1910].

Ρόδοβον Άνω Εδέσσης, 161 άτομα (92 άρρενες και 69 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Άνω Ρόδοβον Αλμωπίας, αποτέλεσε οικισμό της κοινότητας Σαρακίνοβον [ΦΕΚ 80 / 14.4.1919].

Горно Родиво, 37 σπίτια χριστιανών Σλάβων [Милојевић 1920].

Άνω Ρόδοβον Ενωτίας, 159 άτομα (81 άρρενες και 78 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Άνω Ράδοβον σε Άνω Κορυφή [ΦΕΚ 148 / 13.6.1925].

Άνω Κορυφή (Άνω ΡάδοβονΑλμωπίας, 206 άτομα (110 άρρενες και 96 θήλεις). Δεν υπήρχε κανένας πρόσφυγας. Ομοδημότες ήταν 201 και ετεροδημότες δύο [Απογραφή 1928].

Άνω Κορυφή Αλμωπίας, 326 άτομα (172 άρρενες και 154 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Горно Радиво, τόσο το 1912, όσο και το 1940, το σύνολο του πληθυσμού ήταν Μακεδόνες. Στο τέλος του εμφυλίου πολέμου το χωριό ερήμωσε καθώς άλλοι κάτοικοί του κατέφυγαν στη Γιουγκοσλαβία και άλλοι εγκαταστάθηκαν στο Ντόλνο Ράντιβο (Κάτω Κορυφή) [Симовски].

«Οι Γερμανοί έκαψαν το χωριό το 1942. Οι πιο πολλοί κάτοικοι πέρασαν στη Δημοκρατία της Μακεδονίας» [Παπαδημητρίου].

 

 

5. Γκόρνο Τούρμανλι / Gorno Turmanli. Μετονομάστηκε σε Άνω Ροδωνιά. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Αριδαίας, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912, μαζί με το Ντόλνο Τούρμανλι, ήταν περίπου 360 μουσουλμάνοι Τούρκοι. Το 1924 όλοι οι κάτοικοι του χωριού έφυγαν αναγκαστικά στην Τουρκία και στη θέση τους εγκαταστάθηκαν χριστιανοί πρόσφυγες. Το 1928 ο αριθμός των τελευταίων ήταν 100 άτομα.

 

5a Πηγές:

Turman [Αυστριακός Χάρτης].

Τουρμανλή καζά Καρατζά Αμπάτ, μουσουλμανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Тороминъ Махале / Воденска каза, 550 μουσουλμάνοι Τούρκοι [Кънчов 1900].

Τουρμανλί Καρατζόβας, κάτοικοι 725 μουσουλμάνοι [Χαλκιόπουλος 1910].

Τουρμανλή Εδέσσης, 338 άτομα (157 άρρενες και 181 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Τουρμανλή Ενωτίας, αποτέλεσε οικισμό της κοινότητας Τσάκων Μαχαλά [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Турман Махала, 35 σπίτια μουσουλμάνων Τούρκων [Милојевић 1920].

Τουρμανλή Ενωτίας, 282 άτομα (147 άρρενες και 135 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Τουρμανλή σε Ροδωνιά [ΦΕΚ 97 / 18.3.1926].

Τουρμανλή (Ροδωνιά Άνω και Κάτω) γραφείου Εδέσσης, έγινε καθαρά προσφυγικός οικισμός. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 65 προσφυγικές οικογένειες (261 άτομα) [ΕΑΠ].

Άνω Ροδωνιά Αλμωπίας, 103 άτομα (56 άρρενες και 47 θήλεις), εκ των οποίων πέντε ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (δύο άρρενες και τρεις θήλεις). Ομοδημότες ήταν 102 και ετεροδημότης ένας [Απογραφή 1928].

Άνω Ροδωνιά Αλμωπίας, 127 άτομα (56 άρρενες και 71 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Горно Турманли, το 1912 ζούσαν εδώ μουσουλμάνοι Γιουρούκοι Τούρκοι. Από το 1924 και μετά όλοι οι κάτοικοι είναι πρόσφυγες [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 63, 1961: 91, 1971: 60, 1981: 45, 1991: 85.

Υψόμετρο 160 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

6. Γκόρνο Τσερνέσεβο / Gorno Tsrnšesevo. Μετονομάστηκε σε Άνω Γαρέφειον και στη συνέχεια σε Γαρέφειον. Στους οδικούς χάρτες αναγράφεται ως Άνω Γαρέφειο. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Αριδαίας, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 200 πατριαρχικοί Μακεδόνες. Το 1928 ζούσαν στο χωριό 250 Μακεδόνες.

 

6a. Πηγές:

Črniševo [Αυστριακός Χάρτης].

Τσερνέσοβον καζά Καρατζά Αμπάτ, μικτός οικισμός χριστιανών και μουσουλμάνων [Χάρτης Κοντογόνη].

Cornisevo, λειτουργία πατριαρχικού σχολείου και εκκλησίας [Χάρτης Κοντογιάννη].

Τσερνέσιοβον Βοδενών, 25 χριστιανικές και 80 μουσουλμανικές οικογένειες [Σχινάς 1886].

Църнешево / Воденска каза, 790 Βούλγαροι (210 χριστιανοί και 580 μουσουλμάνοι) [Кънчов 1900].

Tzirnechovo / Caza de Voden (Vodena), χριστιανικός πληθυσμός: 160 πατριαρχικοί Βούλγαροι, λειτουργία ενός πατριαρχικού σχολείου με ένα δάσκαλο και 6 μαθητές [Brancoff 1905].

Τσερνέσοβο Καρατζόβας, κάτοικοι 170 ορθόδοξοι Έλληνες (: πατριαρχικοί) και 695 μουσουλμάνοι [Χαλκιόπουλος 1910].

Τσερνέσοβον Εδέσσης, 1.075 άτομα ( 544 άρρενες και 531 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Τσερνέσοβον Αλμωπίας, αποτέλεσε οικισμό της κοινότητας Μπαχόβου [ΦΕΚ 80 / 14.4.1919].

Црнишево, 220 σπίτια Σλάβων (49 χριστιανών και 171 μουσουλμάνων) [Милојевић 1920].

Τσερνέσοβον Ενωτίας, 821 άτομα (407 άρρενες και 414 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Τσερνέσοβον σε Γαρέφη [ΦΕΚ 346 / 4.10.1926].

Τσερνέσοβον (Γαρέφι) γραφείου Εδέσσης, έγινε μικτός οικισμός γηγενών και προσφύγων. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 24 προσφυγικές οικογένειες (103 άτομα) [ΕΑΠ].

Γαρέφη (ΤσερνέσοβονΑλμωπίας, 426 άτομα (211 άρρενες και 215 θήλεις), εκ των οποίων 110 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (56 άρρενες και 54 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 310 και ετεροδημότες 116 [Απογραφή 1928].

Άνω Γαρέφειον Αλμωπίας, 513 άτομα (247 άρρενες και 266 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Горно Црнешево, το 1912 όλοι οι κάτοικοι ήταν χριστιανοί Μακεδόνες. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας ζούσαν εδώ 214 άτομα, τόσο το 1940, όσο και μετά τον πόλεμο, το σύνολο του πληθυσμού είναι Μακεδόνες [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 485, 1961: 563, 1971: 405, 1981: 363, 1991: 338.

Υψόμετρο 220 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

7. Γκοστέλιουμπι ή Κόστελιουπ / Gostoljubi ή Kosteljup. Μετονομάστηκε σε Κωνστάντεια και στη συνέχεια σε Κωνσταντία. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Εξαπλατάνου, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 1.000 μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Το 1924 όλοι οι κάτοικοι του χωριού μετανάστευσαν αναγκαστικά στην Τουρκία και στη θέση τους εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες, κυρίως από τον Πόντο. Το 1928 ο αριθμός των προσφύγων ήταν 780 άτομα.

 

7a. Πηγές:

Gosteljube [Αυστριακός Χάρτης].

Κοστελούπ καζά Καρατζά Αμπάτ, μουσουλμανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Гостолюби / Енидже-Вардарска каза, 1.300 μουσουλμάνοι Βούλγαροι [Кънчов 1900].

Γκοστελούδι Καρατζόβας, κάτοικοι 350 μουσουλμάνοι [Χαλκιόπουλος 1910].

Κοστουλούπ Εδέσσης, 608 άτομα (256 άρρενες και 352 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Κωστελούπ Ενωτίας, αποτέλεσε ομώνυμη κοινότητα μαζί με τους οικισμούς Νοβοσέλτσι και Πρόδρομος [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Гостољубе, 184 σπίτια μουσουλμάνων Σλάβων [Милојевић 1920].

Κωστελούπ Ενωτίας, 1.197 άτομα (633 άρρενες και 564 θήλεις), 272 οικογένειες [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Κωστελούπ σε Κωνσταντεία [ΦΕΚ 148 / 13.6.1925].

Κωστελούπ (Κωσταντεία) γραφείου Εδέσσης, έγινε καθαρά προσφυγικός οικισμός. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 165 προσφυγικές οικογένειες (741 άτομα) [ΕΑΠ].

Οι περισσότεροι πρόσφυγες που ήρθαν μιλούσαν ποντιακά [Χατζησαββίδης].

Κωνστάντεια (ΚωστελούπΑλμωπίας, 785 άτομα (385 άρρενες και 400 θήλεις), εκ των οποίων 775 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (379 άρρενες και 396 θήλεις), Ομοδημότες ήταν 774 και ετεροδημότες 11, 33 δημότες Απογράφηκαν αλλού [Απογραφή 1928].

Κωσταντία Αλμωπίας, 1.144 άτομα (570 άρρενες και 574 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Гостољуби (Костољуби), το 1912 ζούσαν εδώ μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Από το 1924 και μετά κατοικούν στο χωριό πρόσφυγες Μικρασιάτες [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 994, 1961: 1.029, 1971: 802, 1981: 719, 1991: 724, 2001: 759.

Υψόμετρο 180 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

8. Ένι Μάαλα ή Γένι Μάχαλα / Eni Maala ή Jeni Mahala. Μετονομάστηκε σε Μικροχώρι, στη συνέχεια Μικροχώριον. Οικισμός της κοινότητας Πιπεριών, της επαρχίας Αλμωπίας. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 170 μουσουλμάνοι Τούρκοι. Το 1924 όλοι οι κάτοικοι του χωριού έφυγαν αναγκαστικά στην Τουρκία και στη θέση τους ήρθαν χριστιανοί πρόσφυγες. Το 1928 ο αριθμός των τελευταίων ήταν 70 άτομα.

 

8a. Πηγές:

Ени Махале / Воденска каза, 200 μουσουλμάνοι Τούρκοι [Кънчов 1900].

Γενή Μαχαλά Ενωτίας, αποτέλεσε οικισμό της κοινότητας Μπίτζιο Μαχαλά [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Јени Махала, 35 σπίτια μουσουλμάνων Τούρκων [Милојевић 1920].

Γενή Μαχαλά Ενωτίας, 103 άτομα (55 άρρενες και 48 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Γενή Μαχαλά σε Μικροχώρι [ΦΕΚ 346 / 4.10.1926].

Γενή Μαχαλέ (Μικροχώρι) γραφείου Εδέσσης, έγινε καθαρά προσφυγικός οικισμός. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 19 προσφυγικές οικογένειες (66 άτομα) [ΕΑΠ].

Μικροχώρι (Γενή ΜαχαλάΑλμωπίας, 70 άτομα (38 άρρενες και 32 θήλεις), εκ των οποίων 70 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (38 άρρενες και 32 θήλεις), Ομοδημότες ήταν 68 και δύο ετεροδημότες [Απογραφή 1928].

Μικροχώριον Αλμωπίας, 95 άτομα (43 άρρενες και 52 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Ени Маала (Јени Махала), το 1912 ζούσαν εδώ μουσουλμάνοι Γιουρούκοι Τούρκοι. Το 1924 η ελληνική διοίκηση εγκαθιστά στο χωριό πρόσφυγες, στη θέση των μουσουλμάνων που μετανάστευσαν [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 102, 1961: 75, 1971: 41.

Υψόμετρο 160 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

9. Ζμπόρσκο ή Σμπόρσκο / Zborsko ή Sborsko. Μετονομάστηκε σε Πευκωτόν. Στους οδικούς χάρτες αναγράφεται ως Πευκωτό. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Αριδαίας, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 1.100 εξαρχικοί Μακεδόνες. Μεγάλος αριθμός κατοίκων του χωριού μετανάστευσε στη Βουλγαρία. Το 1928 είχαν απομείνει εδώ 180 Μακεδόνες.

 

9a Πηγές:

Zborsko [Αυστριακός Χάρτης].

Σμπόρσκο καζά Καρατζά Αμπάτ, χριστιανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Zborsko, λειτουργία εξαρχικού σχολείου [Χάρτης Κοντογιάννη].

Сборско / Воденска каза, 350 χριστιανοί Βούλγαροι [Кънчов 1900].

Sborsko / Caza de Voden (Vodena), χριστιανικός πληθυσμός: 1.200 εξαρχικοί Βούλγαροι, λειτουργία ενός εξαρχικού σχολείου με δύο δασκάλους και 63 μαθητές [Brancoff 1905].

Σπόρσκο Καρατζόβας, κάτοικοι 220 ορθόδοξοι Έλληνες τρομοκρατούμενοι (: Μακεδόνες που προσχώρησαν στην εξαρχία) από το 1905 και 980 σχισματικοί Βουλγαρίζοντες (: παλαιοί εξαρχικοί) [Χαλκιόπουλος 1910].

Σμπόρτσκο Εδέσσης, 1.102 άτομα (567 άρρενες και 535 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Σμπόρτσκον Αλμωπίας, αποτέλεσε ομώνυμη κοινότητα [ΦΕΚ 378 / 1919].

Зборско, 260 σπίτια χριστιανών Σλάβων [Милојевић 1920].

Σμπόρτσκον Ενωτίας, 172 άτομα (91 άρρενες και 81 θήλεις), 44 οικογένειες [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Σμπόρτσκο σε Πευκωτόν [ΦΕΚ 97 / 18.3.1926].

Ρευστοποιήθηκαν 15 περιουσίες κατοίκων που μετανάστευσαν στη Βουλγαρία [Μιχαηλίδης].

Πευκωτόν (ΣμπόρτσκονΑλμωπίας, 189 άτομα (97 άρρενες και 92 θήλεις). Yπήρχε μία γυναίκα πρόσφυγας πού ήρθε μετά το 1922. Ομοδημότες ήταν 187 και ετεροδημότες 2 [Απογραφή 1928].

Πευκωτόν Αλμωπίας, 292 άτομα (163 άρρενες και 129 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Сборско (Зборско), πριν τους βαλκανικούς πολέμους ήταν ένα χριστιανικό μακεδονικό χωριό. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας ζούσαν τότε εδώ 930 άτομα. Μέχρι το 1920 μεγάλος αριθμός κατοίκων κατέφυγε στη Βουλγαρία. Το 1940 ήταν ένα αμιγώς μακεδονικό χωριό [Симовски].

«Στην γερμανική κατοχή, το χωριό έγινε ορμητήριο του ΕΛΑΣ. Μια μέρα, μεγάλη δύναμη Γερμανών με καμιόνια ανέβηκαν στο χωριό, το έκαψαν και το ισοπέδωσαν. Πολλοί κάτοικοί του εγκαταστάθηκαν δίπλα στο προσφυγικό χωριό Βορεινό» [Παπαδημητρίου].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 0, 1961: 198, 1971: 228, 1981: 244, 1991: 268.

Υψόμετρο 680 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

10Ίζβορ / Izvor. Μικρός εξαρχικός μακεδονικός οικισμός δυτικά του χωριού Τρέστενικ / Θηριόπετρα, που ερήμωσε την εποχή των βαλκανικών πολέμων. Το 1912 ζούσαν εδώ 100 εξαρχικοί Μακεδόνες. Ο έρημος οικισμός μετονομάστηκε το 1919 σε Ανάβρα.

 

10a. Πηγές:

Izvor [Αυστριακός Χάρτης].

Ίσβορον καζά Καρατζά Αμπάτ, χριστιανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Изворъ / Енидже-Вардарска каза, 70 χριστιανοί Βούλγαροι [Кънчов 1900].

Izvor / Caza de Yenidje Vardar, χριστιανικός πληθυσμός: 80 εξαρχικοί Βούλγαροι [Brancoff 1905].

Ίσβορ Καρατζόβας, κάτοικοι 125 σχισματικοί Βουλγαρίζοντες (: εξαρχικοί Μακεδόνες) [Χαλκιόπουλος 1910].

Ίσβορον Εδέσσης, έρημο [Απαρίθμηση 1913].

Ίσβορον Αλμωπίας, αποτέλεσε οικισμό της κοινότητας Φούστανη [ΦΕΚ 80 / 14.4.1919].

Μετονομασία του οικισμού από Ίσβορον σε Ανάβρα [ΦΕΚ 97 / 18.3.1926].

Извор, πριν τους βαλκανικούς πολέμους ήταν ένα μικρό χριστιανικό μακεδονικό χωριό. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας ζούσαν τότε εδώ 30 άτομα. Το χωριό ερήμωσε στη συνέχεια [Симовски].

 

 

11. Καπίνιανι / KapinjaniΜετονομάστηκε σε Εξαπλάτανον και στη συνέχεια σε Εξαπλάτανος. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Εξαπλατάνου, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 1.300 μουσουλμάνοι Μακεδόνες και 150 χριστιανοί (Μακεδόνες και Τσιγγάνοι). Το 1924 όλοι οι μουσουλμάνοι μετανάστευσαν αναγκαστικά στην Τουρκία και τη θέση τους πήραν χριστιανοί πρόσφυγες. Το 1928 υπήρχαν εδώ 1.400 πρόσφυγες και 200 γηγενείς.

 

11a Πηγές:

Kapinjani [Αυστριακός Χάρτης].

Καπίνιανη καζά Καρατζά Αμπάτ, μικτός οικισμός χριστιανών και μουσουλμάνων [Χάρτης Κοντογόνη].

Капиняни / Енидже-Вардарска каза, 1.575 Βούλγαροι (175 χριστιανοί και 1.400 μουσουλμάνοι) [Кънчов 1900].

Kapineni / Caza de Yenidje Vardar, χριστιανικός πληθυσμός: 200 πατριαρχικοί Βούλγαροι [Brancoff 1905].

Καπίνιανι Καρατζόβας, κάτοικοι 65 ορθόδοξοι Έλληνες (: πατριαρχικοί) και 87 μουσουλμάνοι [Χαλκιόπουλος 1910].

Καπίνιανη Εδέσσης, 1.561 άτομα (846 άρρενες και 715 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Καπίνιανη Ενωτίας, αποτέλεσε ομώνυμη κοινότητα [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Капињане, 260 σπίτια μουσουλμάνων Σλάβων και 28 χριστιανών Τσιγγάνων [Милојевић 1920].

Καπίνιανη Ενωτίας, 1.520 άτομα (827 άρρενες και 693 θήλεις), 376 οικογένειες [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Καπίνιανη σε Εξαπλάτανον [ΦΕΚ 148 / 13.6.1925].

Καπίνιανη (Εξαπλάτανος) γραφείου Εδέσσης, έγινε μικτός οικισμός γηγενών και προσφύγων. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 412 προσφυγικές οικογένειες (1.554 άτομα) [ΕΑΠ].

Εξαπλάτανον (ΚαπίνιανηΑλμωπίας, 1.569 άτομα (775 άρρενες και 794 θήλεις), εκ των οποίων 1.264 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (610 άρρενες και 631 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 1.566και 3 ετεροδημότες. Απογράφηκαν αλλού 88 δημότες [Απογραφή 1928].

Εξαπλάτανος Αλμωπίας, 2.156 άτομα (1.048 άρρενες και 1.108 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Капињани, το 1912 οι κάτοικοι του οικισμού ήταν χριστιανοί και μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας υπήρχαν εδώ 178 χριστιανοί και 1.450 μουσουλμάνοι. Το 1940 η πλειοψηφία των κατοίκων ήταν Θρακιώτες και Μικρασιάτες πρόσφυγες, ενώ υπήρχαν και 300 Μακεδόνες [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 1.974, 1961: 2.028, 1971: 2.049, 1981: 2.109, 1991: 2.069, 2001: 1.768.

Υψόμετρο 125 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

12. Καρά Ντερέ Βόντενσκι / Kara Dere Vodenski. Μετονομάστηκε σε Μαυρόλακκον και στη συνέχεια σε Μαυρόλακκος Εδέσσης. Οικισμός της κοινότητας Αψάλου της επαρχίας Αλμωπίας. Το 1912 ήταν ένα μουσουλμανικό τουρκικό χωριό 200 ατόμων. Το 1924 όλοι οι κάτοικοί του έφυγαν στην Τουρκία και στη θέση τους ήρθαν λίγοι χριστιανοί πρόσφυγες. Ο αριθμός των τελευταίων το 1928 ήταν 35 άτομα. Ο οικισμός ερήμωσε πριν τον πόλεμο.

 

12a. Πηγές:

Karadere [Αυστριακός Χάρτης].

Καρά Δερέ Βοδενών Εδέσσης, 190 άτομα (91 άρρενες και 99 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Καρά Δερέ Βοδενών Ενωτίας, αποτέλεσε οικισμό της κοινότητας Δραγομάνιτσα [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Воденска Карадере, 30 σπίτια μουσουλμάνων Τούρκων [Милојевић 1920].

Καρά Δερέ Βοδενών Ενωτίας, 129 άτομα (67 άρρενες και 62 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Καρά Δερέ Βοδενών σε Μαυρόλακκον Βοδενών [ΦΕΚ 148 / 13.6.1925].

Καρά Δερέ Εδέσσης (Μαυρόλακος Εδέσσης) γραφείου Εδέσσης, έγινε καθαρά προσφυγικός οικισμός. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 9 προσφυγικές οικογένειες (32 άτομα) [ΕΑΠ].

Μαυρόλακκος Εδέσσης (Καρά ΔερέΑλμωπίας, 35 άτομα (15 άρρενες και 20 θήλεις), όλα πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (15 άρρενες και 20 θήλεις). Και τα 35 ήταν ομοδημότες [Απογραφή 1928].

Кара Дере Воденски, μικρό μουσουλμανικό τουρκικό χωριό που ερήμωσε με την αναχώρηση των κατοίκων του για την Τουρκία το 1924 [Симовски].

 

 

13. Καρά Ντερέ ΠάζαρσκιKara Dere Pazarski. Οικισμός της κοινότητας Δραγομάνιτσας της υποδιοίκησης Ενωτίας. Το 1912 ζούσαν εδώ 190 μουσουλμάνοι Τούρκοι. Το 1924 ερήμωσε, καθώς όλοι οι κάτοικοί του μετανάστευσαν αναγκαστικά στην Τουρκία. Το έρημο χωριό μετονομάστηκε σε Μαυρόλακκον Γενιτσών.

 

13a. Πηγές:

Karadere [Αυστριακός Χάρτης].

Καρά Δερέ καζά Γιανιτσών, μουσουλμανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Кара Дере / Енидже-Вардарска каза, 80 χριστιανοί Βούλγαροι και 165 μουσουλμάνοι Τούρκοι [Кънчов 1900].

Καρά Δερέ Γιαννιτσών, 184 άτομα (89 άρρενες και 95 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Καρά Δερέ Γενιτσών Ενωτίας, αποτέλεσε οικισμό της κοινότητας Δραγομάνιτσα [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Пазарска Карадере, 30 σπίτια μουσουλμάνων Τούρκων [Милојевић 1920].

Καρά Δερέ Γενιτσών Ενωτίας, 139 άτομα (74 άρρενες και 65 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Καρά Δερέ Γενιτσών σε Μαυρόλακκον Γενιτσών [ΦΕΚ 148 / 13.6.1925].

Кара Дере Пазарски, μικρό μουσουλμανικό τουρκικό χωριό που ερήμωσε με την αναχώρηση των κατοίκων του για την Τουρκία το 1924 [Симовски]

 

 

14. Καρλάντοβο ή Κάρλατ / Karladovo ή Karlat. Μετονομάστηκε σε Μηλιάς και στη συνέχεια σε Μηλέα. Στους οδικούς χάρτες αναγράφεται ως Μηλιά. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Εξαπλατάνου, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 750 μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Το 1924 οι κάτοικοι του χωριού μετανάστευσαν αναγκαστικά στην Τουρκία και τη θέση τους πήραν χριστιανοί πρόσφυγες. Το 1928 ο αριθμός των προσφύγων ήταν 660 άτομα.

 

14a. Πηγές:

Karalad [Αυστριακός Χάρτης].

Καραλάτ καζά Καρατζά Αμπάτ, μουσουλμανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Кърладово / Воденска каза, 200 μουσουλμάνοι Βούλγαροι [Кънчов 1900].

Καρλάδοβον Καρατζόβας, κάτοικοι 200 μουσουλμάνοι [Χαλκιόπουλος 1910].

Καρλάτ Εδέσσης, 789 άτομα (416 άρρενες και 373 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Καρλάτ Ενωτίας, αποτέλεσε ομώνυμη κοινότητα μαζί με τους οικισμούς Ρούζινο και Νιχώρι [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Карладово, 260 σπίτια μουσουλμάνων Σλάβων [Милојевић 1920].

Καρλάτ Ενωτίας, 605 άτομα (330 άρρενες και 275 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Καρλάτ σε Μηλιάς [ΦΕΚ 97 / 18.3.1926].

Καρλάτ (Μηλιάς) γραφείου Εδέσσης, έγινε μικτός οικισμός γηγενών και προσφύγων. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 169 προσφυγικές οικογένειες (508 άτομα) [ΕΑΠ].

Μηλιάς (ΚαρλάτΑλμωπίας, 668 άτομα (322 άρρενες και 316 θήλεις), εκ των οποίων 615 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (296 άρρενες και 319 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 664 και ετεροδημότες τέσσερις [Απογραφή 1928].

Μηλέα Αλμωπίας, 982 άτομα (484 άρρενες και 498 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Карладово, το 1912 οι κάτοικοι του οικισμού ήταν χριστιανοί και μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας υπήρχαν εδώ 150 χριστιανοί και 700 μουσουλμάνοι. Το 1940 τα ¾ του πληθυσμού της κωμόπολης ήταν πρόσφυγες Πόντιοι και οι υπόλοιποι Μακεδόνες [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 904, 1961: 970, 1971: 845, 1981: 787, 1991: 769, 2001: 677.

Το 1981 οι κάτοικοι του χωριού ήταν Μακεδόνες και πρόσφυγες χριστιανοί Τούρκοι [Boeschoten].

Υψόμετρο 143 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

15. Κοζούσανι / Kožušani. Μετονομάστηκε σε Φιλώτια και στη συνέχεια σε Φιλώτεια. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Εξαπλατάνου, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 1.100 Μακεδόνες (930 μουσουλμάνοι και 170 χριστιανοί πατριαρχικοί). Το 1924 οι μουσουλμάνοι μετανάστευσαν αναγκαστικά στην Τουρκία και στη θέση τους ήρθαν χριστιανοί πρόσφυγες. Το 1928 υπήρχαν στο χωριό 190 Μακεδόνες και 280 πρόσφυγες.

 

15a. Πηγές:

Kozušani [Αυστριακός Χάρτης].

Κουζούσανη καζά Καρατζά Αμπάτ, μικτός οικισμός χριστιανών και μουσουλμάνων [Χάρτης Κοντογόνη].

Козишоми (Кожушани) / Енидже-Вардарска каза, 1.222 Βούλγαροι (72 χριστιανοί και 1.150 μουσουλμάνοι) [Кънчов 1900].

Kouzichane / Caza de Yenidje Vardar, χριστιανικός πληθυσμός: 320 πατριαρχικοί Βούλγαροι [Brancoff 1905].

Κοζούσανη Καρατζόβας, κάτοικοι 170 ορθόδοξοι Έλληνες και 750 μουσουλμάνοι [Χαλκιόπουλος 1910].

Κουζιούσιανη Εδέσσης, 1.132 άτομα (567 άρρενες και 565 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Κουζούσιανη Αλμωπίας, αποτέλεσε ομώνυμη κοινότητα [ΦΕΚ 80 / 14.4.1919].

Кожушани, 241 σπίτια Σλάβων (36 χριστιανών και 205 μουσουλμάνων) και 5 σπίτια χριστιανών Τσιγγάνων [Милојевић 1920].

Κουζούσιανη Ενωτίας, 972 άτομα (492 άρρενες και 480 θήλεις), 245 οικογένειες [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Κουζούσιανη σε Φιλώτια [ΦΕΚ 41 / τομ. Β΄ 1922].

Κουζούσιανη (Φιλώτεια) γραφείου Εδέσσης, έγινε μικτός οικισμός γηγενών και προσφύγων. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 87 προσφυγικές οικογένειες (315 άτομα) [ΕΑΠ].

Φιλώτια (ΚουζούσιανηΑλμωπίας, 476 άτομα (262 άρρενες και 214 θήλεις), εκ των οποίων 276 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (135 άρρενες και 141 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 470, ετεροδημότες τέσσερις και αλλοδαποί δύο. Απογράφηκαν αλλού επτά δημότες [Απογραφή 1928].

Φιλώτεια Αλμωπίας, 825 άτομα (407 άρρενες και 418 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Кожушани, το 1912 οι κάτοικοι του οικισμού ήταν χριστιανοί και μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας υπήρχαν εδώ 174 χριστιανοί και 966 μουσουλμάνοι. Το 1940 τα ¾ του πληθυσμού της κωμόπολης ήταν πρόσφυγες Μικρασιάτες και οι υπόλοιποι Μακεδόνες [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 561, 1961: 664, 1971: 682, 1981: 647, 1991: 677, 2001: 639.

Το 1981 οι κάτοικοι του χωριού ήταν Μακεδόνες και πρόσφυγες [Boeschoten].

Υψόμετρο 190 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

16. Κοστούρινο ή Κοστούρενι / Kosturino ή Kostureni. Μετονομάστηκε σε Ξυφόνειαστη συνέχεια Ξυφώνια και τελικά Ξιφιανή. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Αριδαίας, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 700 Μακεδόνες (520 μουσουλμάνοι και 180 χριστιανοί πατριαρχικοί). Το 1924 οι μουσουλμάνοι μετανάστευσαν αναγκαστικά στην Τουρκία και στη θέση τους ήρθαν χριστιανοί πρόσφυγες. Το 1928 υπήρχαν στο χωριό 400 πρόσφυγες και 230 Μακεδόνες.

 

16a. Πηγές:

Kusturjan [Αυστριακός Χάρτης].

Κωστούριανη καζά Καρατζά Αμπάτ, μικτός οικισμός χριστιανών και μουσουλμάνων [Χάρτης Κοντογόνη].

Kosturjan, λειτουργία πατριαρχικού σχολείου και εκκλησίας [Χάρτης Κοντογιάννη].

Κουστούρινη Βοδενών, 20 χριστιανικές και 100 μουσουλμανικές οικογένειες [Σχινάς 1886].

Костурени (Костурчани) / Воденска каза, 950 Βούλγαροι (250 χριστιανοί και 700 μουσουλμάνοι) [Кънчов 1900].

Kostoureni / Caza de Voden (Vodena), χριστιανικός πληθυσμός: 280 πατριαρχικοί Βούλγαροι, λειτουργία ενός πατριαρχικού σχολείου με ένα δάσκαλο και 10 μαθητές [Brancoff 1905].

Κωστούριανι Καρατζόβας, κάτοικοι 280 ορθόδοξοι Έλληνες (: πατριαρχικοί) και 470 μουσουλμάνοι [Χαλκιόπουλος 1910].

Κωστούργιαννη Εδέσσης, 722 άτομα (375 άρρενες και 347 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Κωστούργιαννη Ενωτίας, αποτέλεσε ομώνυμη κοινότητα μαζί με τους οικισμούς Ζλάτινα και Ρούδινον [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Костурени, 110 σπίτια Σλάβων (20 χριστιανών και 90 μουσουλμάνων) [Милојевић 1920].

Κωστούργιαννη Ενωτίας, 710 άτομα (374 άρρενες και 336 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Κωστούργιαννη σε Ξυφόνεια [ΦΕΚ 41 / τομ. Β΄ 1922].

Κουστούργιανη (Ξιφώνεια) γραφείου Εδέσσης, έγινε μικτός οικισμός γηγενών και προσφύγων. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 107 προσφυγικές οικογένειες (426 άτομα) [ΕΑΠ].

Ξυφόνεια (ΚωστούργιανηΑλμωπίας, 640 άτομα (318 άρρενες και 322 θήλεις), εκ των οποίων 375 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (190 άρρενες και 185 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 626 και ετεροδημότες 14 [Απογραφή 1928].

Ξυφώνια Αλμωπίας, 850 άτομα (443 άρρενες και 407 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Μετονομασία του οικισμού από Ξυφώνια σε Ξιφιανή [ΦΕΚ 16 / τομ. Α΄ 1953].

Костурино, το 1912 οι κάτοικοι του οικισμού ήταν χριστιανοί και μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας υπήρχαν εδώ 268 χριστιανοί και 1.234 μουσουλμάνοι. Το 1940 ο μισός πληθυσμός ήταν πρόσφυγες και ο άλλος μισός γηγενείς Μακεδόνες [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 823, 1961: 889, 1971: 944, 1981: 923, 1991: 879, 2001: 120.

Το 1981 οι κάτοικοι του χωριού ήταν Μακεδόνες και Πόντιοι [Boeschoten].

Υψόμετρο 120 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

17. Λέσκοβο / Leskovo. Μετονομάστηκε σε Τρία Έλατα. Οικισμός της κοινότητας Αρχαγγέλου, της επαρχίας Αλμωπίας που ερήμωσε μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 580 εξαρχικοί Μακεδόνες. Οι περισσότεροι κάτοικοι του μετανάστευσαν στη Βουλγαρία. Η ελληνική διοίκηση εγκατέστησε στο χωριό έναν αριθμό προσφύγων. Το 1928 υπήρχαν εδώ 120 πρόσφυγες και 40 γηγενείς Μακεδόνες.

 

17a. Πηγές:

Leskovo [Αυστριακός Χάρτης].

Λέσκοβον καζά Γευγελής, χριστιανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Leskovo, λειτουργία εξαρχικού σχολείου και εκκλησίας [Χάρτης Κοντογιάννη].

«Μεταξύ 1912-1919 μετά από βάρβαρες πιέσεις του ελληνικού κράτους, και για να γλιτώσουν από την μανία των Ελλήνων, πολλοί έφυγαν για την Βουλγαρία. Ανάμεσα στους κυνηγημένους και ο καθηγητής της φιλοσοφίας Κίριλ Μλαντένοβ που με το συγγραφικό του έργο έδωσε πολλές χρήσιμες πληροφορίες γύρω από την ιστορία των Μογλενών και τον πληθυσμό τους. Μετά το χωριό κατοικήθηκε από Βλάχους της περιοχής. Αλλά και αυτοί δεν είχαν καλύτερη τύχη. Κατά την περίοδο της κατοχής, οι Γερμανοί ξέσπασαν στο χωριό και το έκαψαν. Σήμερα, μόνο τα ερείπια μαρτυρούν πως κάποτε εκεί είχε ζωή» [Παπαδημητρίου].

Лѣсково Гевгелийска каза, 650 χριστιανοί Βούλγαροι [Кънчов 1900].

Liaskovo / Caza de Ghevgheli, χριστιανικός πληθυσμός: 720 Βούλγαροι (640 εξαρχικοί και 80 πατριαρχικοί), λειτουργία ενός εξαρχικού σχολείου με ένα δάσκαλο και 41 μαθητές [Brancoff 1905].

Λέσκοβο Γευγελής, κάτοικοι 560 ορθόδοξοι Έλληνες άρτι απαλλαγέντες της βουλγαρικής τρομοκρατίας (: εξαρχικοί Μακεδόνες που δήλωσαν πατριαρχικοί λόγω του φόβου των ελληνικών ανταρτικών ομάδων) [Χαλκιόπουλος 1910].

Λέσκοβον Εδέσσης, 592 άτομα (305 άρρενες και 287 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Λέσκοβον Ενωτίας, αποτέλεσε οικισμό της κοινότητας Μεγάλα Λειβάδια [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Λέσκοβον Αλμωπίας, αποτέλεσε ομώνυμη κοινότητα [ΦΕΚ 80 / 14.4.1919]

Лешково, 150 σπίτια χριστιανών Σλάβων [Милојевић 1920].

Λέσκοβον Ενωτίας, 523 άτομα (255 άρρενες και 268 θήλεις), 109 οικογένειες [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Λέσκοβον σε Τρία Έλατα [ΦΕΚ 148 / 13.6.1925].

Ρευστοποιήθηκαν 263 περιουσίες κατοίκων που μετανάστευσαν στη Βουλγαρία [Μιχαηλίδης].

Λέσκοβον (Τρία Έλατα) γραφείου Εδέσσης, έγινε μικτός οικισμός γηγενών και προσφύγων. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 23 προσφυγικές οικογένειες (90 άτομα) [ΕΑΠ].

Τρία Έλατα (ΛέσκοβονΑλμωπίας, 162 άτομα (73 άρρενες και 89 θήλεις), εκ των οποίων 117 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (5 άρρενες και 66 θήλεις). Και τα 162 ήταν ομοδημότες [Απογραφή 1928].

Τρία Έλατα Αλμωπίας, 146 άτομα (69 άρρενες και 77 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Лесково, το 1912 όλοι οι κάτοικοι του χωριού ήταν χριστιανοί Μακεδόνες. Σύμφωνα με εξαρχική στατιστική ζούσαν εδώ 540 άτομα. Το 1924 μετανάστευσαν στη Βουλγαρία 100 οικογένειες. Το 1940 τα 3/4 του πληθυσμού ήταν πρόσφυγες και οι υπόλοιποι Μακεδόνες. Μετά τον εμφύλιο πόλεμο ο οικισμός ερήμωσε [Симовски].

 

 

18. Λούγκουντσι ή Λούντσι / Lugunci ή Lunci. Μετονομάστηκε σε Λαγκαδιά. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Εξαπλατάνου, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 620 χριστιανοί Βλάχοι, κυρίως ρουμανικών φρονημάτων. Ο ελληνικός στρατός έκαψε το χωριό το 1913. Αρκετοί κάτοικοι μετανάστευσαν το 1925 στη Δοβρουτσά (Dobrudža), μετά από πρόσκληση της ρουμανικής κυβέρνησης. Το 1928 στο χωριό ζούσαν 330 Βλάχοι. Το 1949 μεγάλο μέρος του πληθυσμού κατέφυγε στη Γιουγκοσλαβία.

 

18a. Πηγές:

Lunzi (Lugunci) [Αυστριακός Χάρτης].

Λούγκουντσα καζά Γευγελής, χριστιανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Lunzi (Lugunca), λειτουργία πατριαρχικού σχολείου και εκκλησίας [Χάρτης Κοντογιάννη].

Лугонци (Лунци) / Гевгелийска каза, 700 χριστιανοί Βλάχοι [Кънчов 1900].

Liougountzi / Caza de Ghevgheli, χριστιανικός πληθυσμός: 588 Βλάχοι, λειτουργία ενός βλάχικου σχολείου με δύο δασκάλους και 40 μαθητές [Brancoff 1905].

Λούγουνδζα Μογλενών, αριθμός βλάχικων οικογενειών: 14 πατριαρχικών και 160 ρουμανιζόντων [Στατιστική Πατριαρχείου 1906].

Λούγκουντσα Γευγελής, κάτοικοι 228 ορθόδοξοι Ελληνόβλαχοι (: πατριαρχικοί Βλάχοι), κάτοχοι εκκλησίας και 371 Ρουμανιστές (: Βλάχοι ρουμανικής συνείδησης) κατέχοντες πατριαρχική εκκλησία από το 1896 [Χαλκιόπουλος 1910].

Longountsa, Το χωριό κάηκε από τον ελληνικό στρατό στο δεύτερο βαλκανικό πόλεμο [Carnegie].

Λούγγουντσα Εδέσσης, 633 άτομα (323 άρρενες και 310 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Λούγγουντσα Αλμωπίας, αποτέλεσε οικισμό της κοινότητας Μπερίσλαφ [ΦΕΚ 80 / 14.4.1919].

Лугунци, 50 σπίτια χριστιανών Βλάχων [Милојевић 1920].

Λούγγουντσα Ενωτίας, 406 άτομα (188 άρρενες και 218 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Λούγγουντσα σε Λαγκαδιά [ΦΕΚ 97 / 18.3.1926].

Λούγγουστα (Λαγκαδιά) γραφείου Εδέσσης, έγινε μικτός οικισμός γηγενών και προσφύγων. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 19 προσφυγικές οικογένειες (65 άτομα) [ΕΑΠ].

Λαγκαδιά (ΛούγουντσαΑλμωπίας, 331 άτομα (152 άρρενες και 179 θήλεις), εκ των οπίων ένας ήταν πρόσφυγας πού ήρθε μετά το 1922. Ομοδημότες ήταν 326 και ετεροδημότες πέντε [Απογραφή 1928].

Λαγκαδιά Αλμωπίας, 543 άτομα (271 άρρενες και 272 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Лугунци (Лунци), το 1912 οι κάτοικοι του χωριού ήταν χριστιανοί Βλάχοι. Το 1924 εγκαταστάθηκαν εδώ μερικές προσφυγικές ποντιακές οικογένειες. Το 1925 εβδομήντα οικογένειες μετανάστευσαν στη Ρουμανία. Στο τέλος του εμφυλίου πολέμου πολλοί κάτοικοί του κατέφυγαν στη Γιουγκοσλαβία [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 0, 1961: 135, 1971: 160, 1981: 99, 1991: 90, 2001: 89.

Υψόμετρο 610 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

19. Μοναστιρτζίκ ή Μάναστιρ / Monastidžik ή Manastir. Μετονομάστηκε σε Μοναστηράκι και στη συνέχεια σε Μοναστηράκιον. Στους οδικούς χάρτες αναγράφεται ως Μοναστηράκι. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Αριδαίας, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 400 μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Το 1924 όλοι οι κάτοικοι του χωριού έφυγαν υποχρεωτικά στην Τουρκία και στη θέση τους ήρθαν χριστιανοί πρόσφυγες. Το 1928 ο αριθμός των προσφύγων ήταν 290 άτομα.

 

19a. Πηγές:

Monastirče [Αυστριακός Χάρτης].

Μοναστηρτζίκ καζά Καρατζά Αμπάτ, μουσουλμανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Манастиръ / Воденска каза, 350 μουσουλμάνοι Βούλγαροι [Кънчов 1900].

Μαναστηρτζήκ Καρατζόβας, κάτοικοι 625 μουσουλμάνοι [Χαλκιόπουλος 1910].

Μοναστηρτζίκ Εδέσσης, 427 άτομα (221 άρρενες και 206 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Μοναστηρτζίκ Ενωτίας, αποτέλεσε οικισμό της κοινότητας Μπίζοβου [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Манастир, 70 σπίτια μουσουλμάνων Σλάβων [Милојевић 1920].

Μοναστηρτζίκ Ενωτίας, 348 άτομα (195 άρρενες και 153 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Μοναστηρτζίκ σε Μοναστηράκι [ΦΕΚ 41 / τομ. Β΄ 1922].

Μοναστηρδζίκ (Μοναστηράκι) γραφείου Εδέσσης, έγινε καθαρά προσφυγικός οικισμός. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 62 προσφυγικές οικογένειες (241 άτομα) [ΕΑΠ].

Μοναστηράκι (ΜοναστηρτζίκΑλμωπίας, 310 άτομα (161 άρρενες και 149 θήλεις), εκ των οποίων 290 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (146 άρρενες και 144 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 267 και ετεροδημότες 43 [Απογραφή 1928].

Μοναστηράκιον Αλμωπίας, 373 άτομα (194 άρρενες και 179 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Манастир (МонастирМонастирџик), το 1912 όλοι οι κάτοικοι του χωριού ήταν μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας, επί οθωμανικής διοίκησης υπήρχαν εδώ 422 άτομα. Το 1940 ο πληθυσμός ήταν πρόσφυγες Μικρασιάτες [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 132, 1961: 191, 1971: 154, 1981: 161, 1991: 155, 2001: 169.

Υψόμετρο 240 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

20. Μπάοβο ή Μπάχοβο Baovo ή Bahovo. Μετονομάστηκε σε Πρόμαχοι. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Εξαπλατάνου, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 1.000 πατριαρχικοί Μακεδόνες. Το 1928 ζούσαν στο χωριό 1.150 Μακεδόνες.

 

20a. Πηγές:

Bahovo [Αυστριακός Χάρτης].

Μπάχοβον καζά Καρατζά Αμπάτ, χριστιανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Bahovo, λειτουργία πατριαρχικού σχολείου και εκκλησίας [Χάρτης Κοντογιάννη].

Μπάχοβον Βοδενών, 90 χριστιανικές οικογένειες [Σχινάς 1886].

Баово / Воденска каза, 560 χριστιανοί Βούλγαροι Кънчов 1900].

Baovo / Caza de Voden (Vodena), χριστιανικός πληθυσμός: 1.280 πατριαρχικοί Βούλγαροι, λειτουργία ενός πατριαρχικού σχολείου με ένα δάσκαλο και 15 μαθητές [Brancoff 1905].

Μπάχοβον Καρατζόβας, κάτοικοι 900 ορθόδοξοι Έλληνες (: πατριαρχικοί) [Χαλκιόπουλος 1910].

Μπάχοβον Εδέσσης, 1.082 άτομα (583 άρρενες και 499 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Μπάχοβον Αλμωπίας, αποτέλεσε ομώνυμη κοινότητα μαζί με τον οικισμό Τσερνέσοβον [ΦΕΚ 80 / 14.4.1919].

Бахово, 35 σπίτια χριστιανών Σλάβων [Милојевић 1920].

Μπάχοβον Ενωτίας, 978 άτομα (498 άρρενες και 480 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Μπάχοβον σε Πρόμαχοι [ΦΕΚ 346 / 4.10.1926].

Πρόμαχοι (ΜπάχοβονΑλμωπίας, 1.160 άτομα (602 άρρενες και 558 θήλεις), εκ των οποίων πέντε ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (ένας άντρας και τέσσερις γυναίκες). Ομοδημότες ήταν 1.142, ετεροδημότες 17 και ένας αλλοδαπός [Απογραφή 1928].

Πρόμαχοι Αλμωπίας, 1.598 άτομα (817 άρρενες και 781 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Баово (Бахово), το 1912 όλοι οι κάτοικοι ήταν χριστιανοί Μακεδόνες. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας ζούσαν εδώ 1.008 άτομα. Το 1940 το σύνολο του πληθυσμού ήταν Μακεδόνες. Στο τέλος του εμφυλίου πολέμου μερικοί κάτοικοι κατέφυγαν στη Γιουγκοσλαβία [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 1.549, 1961: 1.879, 1971: 1.821, 1981: 1.754, 1991: 1.862, 2001: 1.825.

Το 1981 οι κάτοικοι του χωριού ήταν Μακεδόνες [Boeschoten].

Υψόμετρο 290 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

21. Μπέρισλαφ ή Μπόρισλαφ ή Μπερίσλαφτσι / Borislav ή Berislav ή Berislavci. Μετονομάστηκε σε Περίκλεια. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Εξαπλατάνου, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 330 χριστιανοί Βλάχοι, κυρίως ρουμανικών φρονημάτων. Μερικοί κάτοικοι μετανάστευσαν το 1925 στη Δοβρουτσά (Dobrudža), μετά από πρόσκληση της ρουμανικής κυβέρνησης. Το 1928 στο χωριό ζούσαν 250 Βλάχοι.

 

21a. Πηγές:

Borislav (Berislav) [Αυστριακός Χάρτης].

Μπόρισλαφ καζά Γευγελής, χριστιανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Borislav, λειτουργία πατριαρχικού σχολείου και εκκλησίας [Χάρτης Κοντογιάννη].

Μπερίσλαφ, βλάχικο χωριό με 45 σπίτια [Weigand].

Бориславъ (Бориславци) / Гевгелийска каза, 380 χριστιανοί Βλάχοι [Кънчов 1900].

Berislav / Caza de Ghevgheli, χριστιανικός πληθυσμός: 360 Βλάχοι, λειτουργία ενός βλάχικου σχολείου με ένα δάσκαλο και 30 μαθητές [Brancoff 1905].

Περισλάβ Μογλενών, αριθμός βλάχικων οικογενειών: 60 ρουμανιζόντων [Στατιστική Πατριαρχείου 1906].

Μπερίσλαβ Γευγελής, κάτοικοι 210 ορθόδοξοι Ελληνόβλαχοι (: πατριαρχικοί Βλάχοι), κάτοχοι της εκκλησίας και 108 Ρουμανιστές (: Βλάχοι ρουμανικής συνείδησης) [Χαλκιόπουλος 1910].

Περισλάβ Εδέσσης, 340 άτομα (172 άρρενες και 168 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Μπερίσλαφ Αλμωπίας, αποτέλεσε ομώνυμη κοινότητα μαζί με τον οικισμό Λούγγουντσα [ΦΕΚ 80 / 14.4.1919].

Бриславци, 50 σπίτια χριστιανών Βλάχων [Милојевић 1920].

Μπερίσλαφ Ενωτίας, 200 άτομα (95 άρρενες και 105 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Μπέρισλαφ σε Περίκλεια [ΦΕΚ 148 / 13.6.1925].

Περίκλεια (ΜπέρισλαβΑλμωπίας, 271 άτομα (149 άρρενες και 122 θήλεις), εκ των οποίων τρεις ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 δύο άντρες και μία γυναίκα). Ομοδημότες ήταν 269 και δύο ετεροδημότες [Απογραφή 1928].

Περίκλεια Αλμωπίας, 413 άτομα (227 άρρενες και 186 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Бериславци (БериславБорислав), το 1912 οι κάτοικοι του χωριού ήταν Μογλενίτες Βλάχοι. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας, επί οθωμανικής διοίκησης ζούσαν εδώ 280 άτομα. Το 1925 τμήμα του πληθυσμού κατέφυγε στη Ρουμανία. Το 1940 το σύνολο του πληθυσμού ήταν Βλάχοι Στο τέλος του εμφυλίου πολέμου μερικοί κάτοικοι κατέφυγαν στη Γιουγκοσλαβία [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 342, 1961: 372, 1971: 393, 1981: 373, 1991: 354, 2001: 382.

Το 1981 οι κάτοικοι του χωριού ήταν Βλάχοι [Boeschoten].

Υψόμετρο 570 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

22. Μπίζοβο / Bizovo. Μετονομάστηκε σε Μεγαπλάτανον και στη συνέχεια σε Μεγαπλάτανος. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Αριδαίας, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 780 Μακεδόνες, εκ των οποίων 620 ήταν μουσουλμάνοι και 160 χριστιανοί εξαρχικοί. Μετά την υποχρεωτική αναχώρηση των μουσουλμάνων για την Τουρκία και την εγκατάσταση των προσφύγων, το 1928 ζούσαν στο χωριό 320 πρόσφυγες και 150 γηγενείς Μακεδόνες.

 

22a. Πηγές:

Risova [Αυστριακός Χάρτης].

Μπίζεβον καζά Καρατζά Αμπάτ, μικτός οικισμός χριστιανών και μουσουλμάνων [Χάρτης Κοντογόνη].

Bisovo, λειτουργία εξαρχικού σχολείου [Χάρτης Κοντογιάννη].

Μπίζοβον Βοδενών, 20 χριστιανικές και 80 μουσουλμανικές οικογένειες [Σχινάς 1886].

Бизово / Воденска каза, 800 Βούλγαροι (150 χριστιανοί και 650 μουσουλμάνοι) [Кънчов 1900].

Bizevo / Caza de Voden (Vodena), χριστιανικός πληθυσμός: 176 εξαρχικοί Βούλγαροι, λειτουργία ενός εξαρχικού σχολείου με ένα δάσκαλο και 25 μαθητές [Brancoff 1905].

Μπίζοβον Εδέσσης, 771 άτομα (388 άρρενες και 383 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Μπίζοβον Ενωτίας, αποτέλεσε ομώνυμη κοινότητα μαζί με τον οικισμό Μοναστηρτζίκ [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Бизово, 130 σπίτια Σλάβων (30 χριστιανών και 100 μουσουλμάνων) [Милојевић 1920].

Μπίζοβον Ενωτίας, 797 άτομα (409 άρρενες και 388 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Μπίζοβον σε Μεγαπλάτανον [ΦΕΚ 148 / 13.6.1925].

Μπίζοβον (Μεγαπλάτανον) γραφείου Εδέσσης, έγινε μικτός οικισμός γηγενών και προσφύγων. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 47 προσφυγικές οικογένειες (150 άτομα) [ΕΑΠ].

Μεγαπλάτανον (ΜπίζοβονΑλμωπίας, 503 άτομα (303 άρρενες και 200 θήλεις), εκ των οποίων 316 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (176 άρρενες και 140 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 417 και ετεροδημότες 86 [Απογραφή 1928].

Μεγαπλάτανος Αλμωπίας, 623 άτομα (319 άρρενες και 304 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Бизово, το 1912 οι κάτοικοι του χωριού ήταν χριστιανοί και μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας, επί οθωμανικής διοίκησης υπήρχαν εδώ 120 χριστιανοί και 750 μουσουλμάνοι. Το 1940 τα ¾ του πληθυσμού ήταν πρόσφυγες Μικρασιάτες και το ¼ γηγενείς Μακεδόνες. Στο τέλος του εμφυλίου πολέμου μερικοί κάτοικοι κατέφυγαν στη Γιουγκοσλαβία [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 312, 1961: 394, 1971: 369, 1981: 382, 1991: 351, 2001: 310.

Το 1981 οι κάτοικοι του χωριού ήταν Μακεδόνες και πρόσφυγες (ομιλητές της ποντιακής ή τουρκόφωνοι) [Boeschoten].

Υψόμετρο 215 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

23. Μπίτζοβα Μάαλα ή Μπίτζο Μάχαλα / Bidžova Maala ή Bidžo Mahala. Μετονομάστηκε σε Πιπεριές, στη συνέχεια Πιπεριές και τελικά Πιπεριαί. Στους οδικούς χάρτες αναγράφεται ως Πιπεριές. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Αριδαίας, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 1.200 μουσουλμάνοι Τούρκοι. Το 1924 όλοι οι κάτοικοι του χωριού έφυγαν αναγκαστικά στην Τουρκία και στη θέση τους ήρθαν χριστιανοί πρόσφυγες. Το 1928 ο αριθμός των τελευταίων ήταν 420 άτομα.

 

23a. Πηγές:

Bidžo Mah. [Αυστριακός Χάρτης].

Μπίτζο καζά Καρατζά Αμπάτ, μουσουλμανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Биджо Махале / Воденска каза, 700 μουσουλμάνοι Τούρκοι [Кънчов 1900].

Μπήτζο Μαχαλέ Καρατζόβας, κάτοικοι 1.200 μουσουλμάνοι [Χαλκιόπουλος 1910].

Μπίτζιο Μαχαλεσί Εδέσσης, 1.201 άτομα (610 άρρενες και 591 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Μπίτζιο Μαχαλά Ενωτίας, αποτέλεσε ομώνυμη κοινότητα μαζί με τον οικισμό Γενή Μαχαλά [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Биџо Махала, 140 σπίτια μουσουλμάνων Τούρκων [Милојевић 1920].

Μπίτζιο Μαχαλά Ενωτίας, 856 άτομα (451 άρρενες και 405 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Μπίτζιο Μαχαλά σε Πιπεριές [ΦΕΚ 97 / 18.3.1926].

Μπίτζο Μαχαλέ (Πιπεριές) γραφείου Εδέσσης, έγινε καθαρά προσφυγικός οικισμός. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 134 προσφυγικές οικογένειες (579 άτομα) [ΕΑΠ].

Πιπεργιές (Μπίτζιο ΜαχαλάΑλμωπίας, 427 άτομα (214 άρρενες και 213 θήλεις), εκ των οποίων 389 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (193 άρρενες και 196 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 418 και ετεροδημότες εννέα [Απογραφή 1928].

Πιπεριαί Αλμωπίας, 631 άτομα (315 άρρενες και 316 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Биџова Мала (Биџо Махала), το 1912 ζούσαν εδώ μουσουλμάνοι Γιουρούκοι Τούρκοι. Το 1940 οι περισσότεροι κάτοικοι ήταν πρόσφυγες, ενώ υπήρχαν στο χωριό και 90 Μακεδόνες που είχαν έρθει από το Γκόρνο Πόζαρ (Άνω Λουτράκι). Στο τέλος του εμφυλίου πολέμου μερικοί κάτοικοι κατέφυγαν στη Γιουγκοσλαβία [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 390, 1961: 435, 1971: 484, 1981: 481, 1991: 542, 2001: 589.

Το 1981 οι κάτοικοι του χωριού ήταν Μακεδόνες και πρόσφυγες (ομιλητές της ποντιακής ή τουρκόφωνοι) [Boeschoten].

Υψόμετρο 162 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

24. Νέβορ ή Νίβορ Nevor ή Nivor. Μετονομάστηκε σε Νεοχώρι και στη συνέχεια σε Νεοχώριον. Στους οδικούς χάρτες αναγράφεται ως Νεοχώρι. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Αριδαίας, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 770 μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Το 1924 όλοι οι κάτοικοι του χωριού έφυγαν αναγκαστικά στην Τουρκία και στη θέση τους ήρθαν χριστιανοί πρόσφυγες. Το 1928 ο αριθμός των τελευταίων ήταν 420 άτομα.

 

24a. Πηγές:

Nevohor (Nihor) [Αυστριακός Χάρτης].

Νεοχώρι καζά Καρατζά Αμπάτ, χριστιανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Неворъ / Енидже-Вардарска каза, 630 μουσουλμάνοι Τούρκοι [Кънчов 1900].

Νεβόρ Καρατζόβας, κάτοικοι 95 μουσουλμάνοι [Χαλκιόπουλος 1910].

Νεοχώριον Εδέσσης, 771 άτομα (386 άρρενες και 385 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Νιχώρι Ενωτίας, αποτέλεσε οικισμό της κοινότητας Ρούζινο [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Невор, 155 σπίτια μουσουλμάνων Σλάβων [Милојевић 1920].

Νεοχώρι Ενωτίας, 624 άτομα (326 άρρενες και 298 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Νιβώρ (Νιχώρι) γραφείου Εδέσσης, έγινε καθαρά προσφυγικός οικισμός. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 121 προσφυγικές οικογένειες (439 άτομα) [ΕΑΠ].

Νεοχώρι Αλμωπίας, 420 άτομα (212 άρρενες και 208 θήλεις), εκ των οποίων 406 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (201 άρρενες και 205 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 419 και ένας ετεροδημότης [Απογραφή 1928].

Νεοχώριον Αλμωπίας, 635 άτομα (306 άρρενες και 329 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Невор (НевохорНиворМало Северник), το 1912 όλοι οι κάτοικοι του χωριού ήταν μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας, επί οθωμανικής διοίκησης υπήρχαν εδώ 674 μουσουλμάνοι. Το 1924 τη θέση των μουσουλμάνων που μετανάστευσαν στην Τουρκία, πήραν πρόσφυγες από την Μικρά Ασία και τον Πόντο [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 529, 1961: 585, 1971: 604, 1981: 550, 1991: 489, 2001: 469. Υψόμετρο 170 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

25. Νόβο Σέλο ή Ενί Κιόι / Novo Selo ή Eni Kjoj. Μετονομάστηκε σε Λιθαριά. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Μενηίδος, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 30 εξαρχικοί Μακεδόνες. Το ελληνικό κράτος το 1924 εγκατέστησε στο χωριό πρόσφυγες. Το 1928 ζούσαν εδώ 80 πρόσφυγες και 20 Μακεδόνες.

 

25a. Πηγές:

Γενή Κιόι Εδέσσης, 36 άτομα (20 άρρενες και 16 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Γενή Κιόι Ενωτίας, αποτέλεσε οικισμό της κοινότητας Στράιστα [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Γενήκιοϊ Ενωτίας, δύο άτομα (άρρενες) [Απογραφή 1920].

Γενίκιοϊ Ενωτίας (Λιθαριά) γραφείου Εδέσσης, έγινε μικτός οικισμός γηγενών και προσφύγων. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 19 προσφυγικές οικογένειες (72 άτομα) [ΕΑΠ].

Μετονομασία του οικισμού από Γενή Κιόι σε Λιθαριά [ΦΕΚ 81 / 14.5.1928].

Λιθαριά (Γενή ΚιόιΑλμωπίας, 114 άτομα (59 άρρενες και 55 θήλεις), εκ των οποίων 70 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (38 άρρενες και 32 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 88 και ετεροδημότες 26 [Απογραφή 1928].

Λιθαριά Αλμωπίας, 156 άτομα (91 άρρενες και 65 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Ново Село (Ени Ќој), το 1912 ήταν ένα χριστιανικό μακεδονικό χωριό. Σύμφωνα με στατιστική του ΝΟΦ του 1947, ζούσαν εδώ 26 Μακεδόνες και 126 πρόσφυγες [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 153, 1961: 224, 1971: 115, 1981: 24, 1991: 10, 2001: 6.

Υψόμετρο 230 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

26. Νοβόσελτσι / Novoselci. Μετονομάστηκε σε Νερόμυλοι. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Εξαπλατάνου, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 460 μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Το 1924 όλοι οι κάτοικοι του χωριού έφυγαν αναγκαστικά στην Τουρκία και στη θέση τους ήρθαν χριστιανοί πρόσφυγες. Το 1928 ο αριθμός των τελευταίων ήταν 240 άτομα.

 

26a. Πηγές:

Novoselci [Αυστριακός Χάρτης].

Νοβοσέλτσι καζά Καρατζά Αμπάτ, μουσουλμανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Новоселци / Енидже-Вардарска каза, 550 Βούλγαροι (300 χριστιανοί και 250 μουσουλμάνοι) [Кънчов 1900].

Νοβοσέλτσι Καρατζόβας, κάτοικοι 910 μουσουλμάνοι [Χαλκιόπουλος 1910].

Νοβοσέλτσι Εδέσσης, 452 άτομα (222 άρρενες και 230 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Νοβοσέλτσι Ενωτίας, αποτέλεσε οικισμό της κοινότητας Κωστελούπ [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Новоселце, 84 σπίτια μουσουλμάνων Σλάβων [Милојевић 1920].

Νοβοσέλτσι Ενωτίας, 377 άτομα (188 άρρενες και 189 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Νοβοσέλτσι σε Νερόμυλοι [ΦΕΚ 97 / 18.3.1926].

Νοβοσέλτσι (Νερόμυλος) γραφείου Εδέσσης, έγινε καθαρά προσφυγικός οικισμός. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 54 προσφυγικές οικογένειες (229 άτομα) [ΕΑΠ].

Νερόμυλοι (ΝοβοσέλτσιΑλμωπίας, 273 άτομα (132 άρρενες και 141 θήλεις), εκ των οποίων 235 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (113 άρρενες και 122 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 235 και 38 ετεροδημότες [Απογραφή 1928].

Νερόμυλοι Αλμωπίας, 335 άτομα (167 άρρενες και 168 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Новоселци, το 1912 όλοι οι κάτοικοι του χωριού ήταν μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας, επί οθωμανικής διοίκησης υπήρχαν εδώ 396 μουσουλμάνοι. Το 1924 τη θέση των μουσουλμάνων που έφυγαν στην Τουρκία, πήγαν πρόσφυγες από τον Πόντο και την Ανατολική Θράκη [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 164, 1961: 178, 1971: 146, 1981: 113, 1991: 111, 2001: 123.

Υψόμετρο 230 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

27. Νότι ή ΝόντεNote ή Nonte. Μετονομάστηκε σε Νώτια και στη συνέχεια σε Νότια. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Εξαπλατάνου, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 3.250 μουσουλμάνοι Βλάχοι και 150 χριστιανοί Τσιγγάνοι. Το 1924 οι μουσουλμάνοι του χωριού μετανάστευσαν υποχρεωτικά στην Τουρκία και στη θέση τους εγκαταστάθηκαν χριστιανοί πρόσφυγες, κυρίως από τον Πόντο. Το 1928 ο πληθυσμός του χωριού ήταν 700 πρόσφυγες.

 

27a. Πηγές:

Nonte (Natja) [Αυστριακός Χάρτης].

Νότια ή Ενώτια καζά Γευγελής, μουσουλμανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Νόντε, κεφαλοχώρι με 450 σπίτια. οι κάτοικοι είναι μουσουλμάνοι Βλάχοι και ασχολούνται με τη γεωργία και την αγγειοπλαστική [Weigand].

Нѫте (Нонте) / Гевгелийска каза, 3.500 μουσουλμάνοι Βλάχοι και 160 Τσιγγάνοι [Кънчов 1900].

Nouta / Caza de Ghevgheli, χριστιανικός πληθυσμός: 168 Τσιγγάνοι [Brancoff 1905].

Νόντια Γευγελής, κάτοικοι 3.320 ομιλούντες την κουτσοβλαχική γλώσσα, προ πολλού καιρού εξισλαμισμένοι [Χαλκιόπουλος 1910].

Νότια Εδέσσης, 3.442 άτομα (1.759 άρρενες και 1.683 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Νώτια Αλμωπίας, αποτέλεσε ομώνυμη κοινότητα μαζί με τον οικισμό Τούσιν ή Τούσιανη [ΦΕΚ 80 / 14.4.1919].

Ннте, 1.000 σπίτια μουσουλμάνων Βλάχων [Милојевић 1920].

Νώτια Ενωτίας, 1.697 άτομα ( άρρενες και _ θήλεις) [Απογραφή 1920].

Νώτια γραφείου Εδέσσης, έγινε καθαρά προσφυγικός οικισμός. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 184 προσφυγικές οικογένειες (691 άτομα) [ΕΑΠ].

Οι περισσότεροι πρόσφυγες που ήρθαν μιλούσαν ποντιακά [Χατζησαββίδης].

Νώτια Αλμωπίας, 712 άτομα (329 άρρενες και 383 θήλεις), εκ των οποίων 124 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (52 άρρενες και 72 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 704 και ετεροδημότες οκτώ [Απογραφή 1928].

Νότια Αλμωπίας, 1.098 άτομα (554 άρρενες και 544 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Ноти (Нти), το 1912 όλοι οι κάτοικοι του χωριού ήταν μουσουλμάνοι Βλάχοι. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας, επί οθωμανικής διοίκησης υπήρχαν εδώ 3.600 άτομα, τη θέση των μουσουλμάνων που μετανάστευσαν στην Τουρκία, πήραν πρόσφυγες από τον Πόντο και τον Καύκασο [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 95, 1961: 437, 1971: 440, 1981: 412, 1991: 367, 2001: 388.

Το 1981 οι κάτοικοι του χωριού ήταν Πόντιοι και Βλάχοι [Boeschoten].

Υψόμετρο 595 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

28. Ντόλνο Πόζαρ / Dolno Požar. Μετονομάστηκε σε Κάτω Λουτράκι, στη συνέχεια σε Κάτω Λουτράκι και τελικά σε Λουτράκιον. Στους οδικούς χάρτες αναγράφεται ως Λουτράκι. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Αριδαίας, του νομού Πέλλης. Δημιουργήθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα από κατοίκους του Γκόρνο Πόζαρ (Άνω Λουτράκιον). Το 1928 είχε πληθυσμό περίπου 1.700 χριστιανούς Μακεδόνες. Το 1949 αρκετοί κάτοικοι κατέφυγαν στη Γιουγκοσλαβία.

 

28a. Πηγές:

Πόζιαρ Άνω και Κάτω Εδέσσης, 1.803 άτομα (952 άρρενες και 851 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Κάτω Πόζαρ Αλμωπίας, αποτέλεσε οικισμό της κοινότητας Πόζαρ [ΦΕΚ 80 / 14.4.1919].

Долно Пожарско, 20 σπίτια χριστιανών Σλάβων [Милојевић 1920].

Πόζαρ Κάτω Ενωτίας, 1.283 άτομα (637 άρρενες και 646 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Κάτω Πόζαρ σε Κάτω Λουτράκιον [ΦΕΚ 41 / τομ. Β΄ 1922].

Ρευστοποιήθηκαν 21 περιουσίες κατοίκων που μετανάστευσαν στη Βουλγαρία [Μιχαηλίδης].

Κάτω Λουτράκι (Κάτω ΠόζαρΑλμωπίας, 1.282 άτομα (652 άρρενες και 630 θήλεις), εκ των οποίων τρεις ήταν γυναίκες πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922. Ομοδημότες ήταν 1.268 και 14 ετεροδημότες [Απογραφή 1928].

Κάτω Λουτράκιον Αλμωπίας, 1.580 άτομα (800 άρρενες και 780 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Μετονομασία του οικισμού από Κάτω Λουτράκιον σε Λουτράκιον [ΦΕΚ 16 / 19.2.1960].

Долно Пожар, ο οικισμός δημιουργείται από κατοίκους του Γκόρνο Πόζαρ (Άνω Λουτράκι). Οι κάτοικοι του είναι όλοι Μακεδόνες. Το 1924 μεταναστεύουν στη Βουλγαρία 15 οικογένειες (οκτώ στη Βάρνα, έξι στη Σόφια και μία στη Στάρα Ζάγκορα). Στο τέλος του εμφυλίου πολέμου, μεγάλος αριθμός κατοίκων καταφεύγει στη Γιουγκοσλαβία [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 725, 1961: 947, 1971: 1.063, 1981: 1.066, 1991: 1.127, 2001: 1.163.

Το 1981 οι κάτοικοι του χωριού ήταν Μακεδόνες [Boeschoten].

Υψόμετρο 260 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

29. Ντόλνο Ράντιβο / Dorno Radivo. Μετονομάστηκε σε Κάτω Κορυφή. Οικισμός της κοινότητας Κάτω Κορυφής, της επαρχίας Αλμωπίας. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 480 εξαρχικοί Μακεδόνες. Το 1928 ζούσαν στο χωριό 500 Μακεδόνες. Το 1949 μερικοί κάτοικοί του κατέφυγαν στη Γιουγκοσλαβία.

 

29a. Πηγές:

Dln. Rodivo [Αυστριακός Χάρτης].

Κάτω Ρόδοβον καζά Καρατζά Αμπάτ, χριστιανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Rodivo, λειτουργία εξαρχικού σχολείου [Χάρτης Κοντογιάννη].

Долно Родиво / Воденска каза, 250 χριστιανοί Βούλγαροι [Кънчов 1900].

Dolno Radovo / Caza de Voden (Vodena), χριστιανικός πληθυσμός: 184 εξαρχικοί Βούλγαροι, λειτουργία ενός εξαρχικού σχολείου με ένα δάσκαλο και 76 μαθητές [Brancoff 1905].

Κάτω Ρόδοβον Καρατζόβας, κάτοικοι 135 σχισματικοί Βουλγαρίζοντες [Χαλκιόπουλος 1910].

Ρόδοβον Κάτω Εδέσσης, 491 άτομα (252 άρρενες και 239 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Κάτω Ρόδοβον Ενωτίας, αποτέλεσε οικισμό της κοινότητας Σαρακίνοβου [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Долно Родиво, 45 σπίτια χριστιανών Σλάβων [Милојевић 1920].

Κάτω Ρόδοβον Ενωτίας, 435 άτομα (209 άρρενες και 226 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Κάτω Ράδοβον σε Κάτω Κορυφή [ΦΕΚ 148 / 13.6.1925].

Ρευστοποιήθηκε μία περιουσία κάτοικου που μετανάστευσε στη Βουλγαρία [Μιχαηλίδης].

Κάτω Κορυφή (Κάτω ΡάδοβονΑλμωπίας, 501 άτομα (268 άρρενες και 233 θήλεις). Δεν υπήρχε κανένας πρόσφυγας. Ομοδημότες ήταν 498 και τρεις ετεροδημότες [Απογραφή 1928].

Κάτω Κορυφή Αλμωπίας, 599 άτομα (309 άρρενες και 290 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Долно Радиво, το 1912 όλοι οι κάτοικοι του χωριού ήταν χριστιανοί Μακεδόνες. Σύμφωνα με εξαρχική στατιστική ζούσαν εδώ 350 άτομα. Το 1924 μετανάστευσαν στη Βουλγαρία 29 άτομα. Το 1940 το σύνολο του πληθυσμού ήταν Μακεδόνες. Στο τέλους του εμφυλίου πολέμου μεγάλος αριθμός κατοίκων κατέφυγε στη Γιουγκοσλαβία [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 65, 1961: 121, 1971: 128, 1981: 126, 1991: 114, 2001: 96.

Το 1981 οι κάτοικοι του χωριού ήταν Μακεδόνες [Boeschoten].

Υψόμετρο 180 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

30. Ντόλνο Τούρμανλι / Dolno Turmanli. Μετονομάστηκε σε Κάτω Ροδωνιά. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Αριδαίας, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912, μαζί με το Γκόρνο Τούρμανλι, ήταν περίπου 360 μουσουλμάνοι Τούρκοι. Το 1924 όλοι οι κάτοικοι του χωριού έφυγαν αναγκαστικά στην Τουρκία και στη θέση τους εγκαταστάθηκαν χριστιανοί πρόσφυγες. Το 1928 ο αριθμός των τελευταίων ήταν 100 άτομα.

 

30a. Πηγές:

Turman [Αυστριακός Χάρτης].

Τουρμανλή καζά Καρατζά Αμπάτ, μουσουλμανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Тороминъ Махале / Воденска каза, 550 μουσουλμάνοι Τούρκοι [Кънчов 1900].

Τουρμανλί Καρατζόβας, κάτοικοι 725 μουσουλμάνοι [Χαλκιόπουλος 1910].

Τουρμανλή Εδέσσης, 338 άτομα (157 άρρενες και 181 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Τουρμανλή Ενωτίας, αποτέλεσε οικισμό της κοινότητας Τσάκων Μαχαλά [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Турман Махала, 35 σπίτια μουσουλμάνων Τούρκων [Милојевић 1920].

Τουρμανλή Ενωτίας, 282 άτομα (147 άρρενες και 135 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Τουρμανλή σε Ροδωνιά [ΦΕΚ 97 / 18.3.1926].

Τουρμανλή (Ροδωνιά Άνω και Κάτω) γραφείου Εδέσσης, έγινε καθαρά προσφυγικός οικισμός. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 65 προσφυγικές οικογένειες (261 άτομα) [ΕΑΠ].

Κάτω Ροδωνιά Αλμωπίας, 110 άτομα (53 άρρενες και 57 θήλεις), εκ των οποίων 81 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (41 άρρενες και 10 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 105 και ετεροδημότες πέντε [Απογραφή 1928].

Κάτω Ροδωνιά Αλμωπίας, 159 άτομα (86 άρρενες και 73 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Долно Турманли (Торманли Махала, Турманли), το 1912 ζούσαν εδώ μουσουλμάνοι Γιουρούκοι Τούρκοι. Από το 1924 και μετά κατοικούν στο χωριό πρόσφυγες ποντιακής καταγωγής [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 110, 1961: 151, 1971: 139, 1981: 114, 1991: 115.

Υψόμετρο 155 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

31. Ντόλνο Τσερνέσεβο / Dolno Tsrnšesevo. Μετονομάστηκε σε Κάτω Γαρέφειον. Στους οδικούς χάρτες αναγράφεται ως Κάτω Γαρέφειο. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Αριδαίας, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 860 μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Το 1924 οι κάτοικοί του μετανάστευσαν αναγκαστικά στην Τουρκία. Η ελληνική διοίκηση εγκατέστησε εδώ λίγες χριστιανικές προσφυγικές οικογένειες. Το 1928 ζούσαν στο χωριό 110 πρόσφυγες.

 

31a. Πηγές:

Črniševo [Αυστριακός Χάρτης].

Τσερνέσοβον καζά Καρατζά Αμπάτ, μικτός οικισμός χριστιανών και μουσουλμάνων [Χάρτης Κοντογόνη].

Τσερνέσιοβον Βοδενών, 25 χριστιανικές και 80 μουσουλμανικές οικογένειες [Σχινάς 1886].

Църнешево / Воденска каза, 790 Βούλγαροι (210 χριστιανοί και 580 μουσουλμάνοι) [Кънчов 1900].

Tzirnechovo / Caza de Voden (Vodena), χριστιανικός πληθυσμός: 160 πατριαρχικοί Βούλγαροι, λειτουργία ενός πατριαρχικού σχολείου με ένα δάσκαλο και 6 μαθητές [Brancoff 1905].

Τσερνέσοβο Καρατζόβας, κάτοικοι 170 ορθόδοξοι Έλληνες (: πατριαρχικοί) και 695 μουσουλμάνοι [Χαλκιόπουλος 1910].

Τσερνέσοβον Εδέσσης, 1.075 άτομα ( 544 άρρενες και 531 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Τσερνέσοβον Αλμωπίας, αποτέλεσε οικισμό της κοινότητας Μπαχόβου [ΦΕΚ 80 / 14.4.1919].

Црнишево, 220 σπίτια Σλάβων (49 χριστιανών και 171 μουσουλμάνων) [Милојевић 1920].

Τσερνέσοβον Ενωτίας, 821 άτομα (407 άρρενες και 414 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Τσερνέσοβον σε Γαρέφη [ΦΕΚ 346 / 4.10.1926].

Τσερνέσοβον (Γαρέφι) γραφείου Εδέσσης, έγινε μικτός οικισμός γηγενών και προσφύγων. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 24 προσφυγικές οικογένειες (103 άτομα) [ΕΑΠ].

Γαρέφη (ΤσερνέσοβονΑλμωπίας, 426 άτομα (211 άρρενες και 215 θήλεις), εκ των οποίων 110 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (56 άρρενες και 54 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 310 και 116 ετεροδημότες [Απογραφή 1928].

Κάτω Γαρέφειον Αλμωπίας, 195 άτομα (82 άρρενες και 113 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Долно Црнешево,, το 1912 οι κάτοικοι ήταν μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας ζούσαν εδώ 740 άτομα. Το 1924 στο χωριό ζούσαν πρόσφυγες και Μακεδόνες που ήρθαν από το Γκόρνο Τσερνέσεβο (Άνω Γαρέφη). Το 1947, κατά στατιστική του ΝΟΦ, υπήρχαν στον οικισμό 80 Μακεδόνες και 40 πρόσφυγες. Μεταπολεμικά οι πρόσφυγες έφυγαν για άλλα μέρη και το χωριό έγινε καθαρά μακεδονικό [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 114, 1961: 258, 1971: 316, 1981: 321, 1991: 385.

Υψόμετρο 180 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

32. Ντραγκόμαντσι Dragomanci. Μετονομάστηκε σε Άψαλος. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Αριδαίας, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 1.000 μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Το 1924 όλοι οι κάτοικοι του χωριού έφυγαν αναγκαστικά στην Τουρκία και στη θέση τους ήρθαν πρόσφυγες, κυρίως από τον Πόντο. Το 1928 ο αριθμός των τελευταίων ήταν 1.300 άτομα.

 

32a. Πηγές:

Dragomanci (Drama) [Αυστριακός Χάρτης].

Δραγομάντσι καζά Βοδενών, μουσουλμανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Драгоманци / Воденска каза, 1.220 Βούλγαροι (220 χριστιανοί και 1.000 μουσουλμάνοι) [Кънчов 1900].

Dragomantzi / Caza de Voden (Vodena), χριστιανικός πληθυσμός: 120 εξαρχικοί Βούλγαροι [Brancoff 1905].

Δραγομάντσι Βοδενών, κάτοικοι 75 ορθόδοξοι Έλληνες τρομοκρατούμενοι υπό των Βουλγάρων (: εξαρχικοί Μακεδόνες) και 120 μουσουλμάνοι [Χαλκιόπουλος 1910].

Δραγουμάντσι Εδέσσης, 1.050 άτομα (550 άρρενες και 500 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Δραγουμάντζι Εδέσσης (Βοδενών), εγκατάσταση 6 προσφυγικών οικογενειών (23 ατόμων) [Πρόσφυγες 1915].

Δραγομάνιτσα Ενωτίας, αποτέλεσε ομώνυμη κοινότητα μαζί με τους οικισμούς Καρά Δερέ Βοδενών και Καρά Δερέ Γενιτσών [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Драгоманце, 260 σπίτια μουσουλμάνων Τούρκων και 10 μουσουλμάνων Τσιγγάνων [Милојевић 1920].

Δραγομάνιτσα Ενωτίας, 1.015 άτομα (552 άρρενες και 463 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Δραγουμάνιτσα σε Άψαλος [ΦΕΚ 97 / 18.3.1926].

Ρευστοποιήθηκαν 5 περιουσίες κατοίκων που μετανάστευσαν στη Βουλγαρία [Μιχαηλίδης].

Δραγουμάνιτσα (Άψαλος) γραφείου Εδέσσης, έγινε καθαρά προσφυγικός οικισμός. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 299 προσφυγικές οικογένειες (1.210 άτομα) [ΕΑΠ]. Οι περισσότεροι πρόσφυγες που ήρθαν μιλούσαν ποντιακά [Χατζησαββίδης].

Άψαλος (ΔραγομάνιτσαΑλμωπίας, 1.313 άτομα (639 άρρενες και 674 θήλεις), εκ των οποίων 1.298 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (629 άρρενες και 669 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 1.276, ετεροδημότες 36 και ένας αλλοδαπός [Απογραφή 1928].

Άψαλος Αλμωπίας, 1.502 άτομα (728 άρρενες και 774 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Драгоманци, το 1912 ζούσαν στο χωριό μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας υπήρχαν εδώ 1.280 μουσουλμάνοι κάτοικοι. Μετά το 1924 το χωριό κατοικείται αποκλειστικά από πρόσφυγες ποντιακής και θρακιώτικης καταγωγής [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 1.572, 1961: 1.491, 1971: 1.320, 1981: 1.277, 1991: 1.254, 2001: 1.178.

Το 1981 οι κάτοικοι του χωριού ήταν Πόντιοι και Βλάχοι [Boeschoten].

Υψόμετρο 150 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

33. Ντρένοβο / Drenovo. Μετονομάστηκε σε Ακρανέα και στη συνέχεια σε Κρανέα. Στους οδικούς χάρτες αναγράφεται ως Κρανιά. Σήμερα είναι οικισμός του δήμους Μενηίδος, του νομού Πέλλης. Το 19ο αιώνα ήταν ένα μικρό χριστιανικό μακεδονικό χωριό που κάποια στιγμή εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους του. Το 1924 το ελληνικό κράτος εγκατέστησε εδώ πρόσφυγες. Ο αριθμός των τελευταίων το 1928 ήταν 150 άτομα.

 

33a. Πηγές:

Δρένοβον Εδέσσης, έρημο [Απαρίθμηση 1913].

Δρένοβον γραφείου Εδέσσης, έγινε μικτός οικισμός γηγενών και προσφύγων. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 38 προσφυγικές οικογένειες (135 άτομα) [ΕΑΠ].

Ακρανέα Αλμωπίας, 177 άτομα (85 άρρενες και 92 θήλεις), εκ των οποίων 145 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (72 άρρενες και 73 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 145 και ετεροδημότες 32 [Απογραφή 1928].

Κρανέα Αλμωπίας, 269 άτομα (141 άρρενες και 128 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Дреново, παλαιό μακεδονικό χωριό που ερήμωσε στα τέλη του 19ου αιώνα. Το 1924 εγκαταστάθηκαν εδώ πρόσφυγες [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 247, 1961: 314, 1971: 208, 1981: 134, 1991: 139, 2001: 130.

Υψόμετρο 320 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

34. Όσιν ή Όσιανι / Ošin ή Ošani. Μετονομάστηκε σε ΑρχάγγελοςΣήμερα είναι οικισμός του δήμου Εξαπλατάνου, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 1.200 χριστιανοί Βλάχοι, στην πλειοψηφία τους με ρουμανική εθνική συνείδηση. Μεταξύ 1925-1926, μετά από κάλεσμα της ρουμανικής κυβέρνησης, γύρω στα 400 άτομα από το χωριό μετανάστευσαν στην Δοβρουτσά (Dobrudža). Το 1928 υπήρχαν εδώ 700 Βλάχοι.

 

34a. Πηγές:

Ošin (Hošan) [Αυστριακός Χάρτης].

Όσσιανη καζά Γευγελής, χριστιανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Osin (Hosani), λειτουργία πατριαρχικού σχολείου και εκκλησίας [Χάρτης Κοντογιάννη].

Ошинъ / Гевгелийска каза, 1.500 χριστιανοί Βλάχοι [Кънчов 1900].

Ochani / Caza de Ghevgheli, χριστιανικός πληθυσμός: 1.260 Βλάχοι, λειτουργία ενός βλάχικου σχολείου με δύο δασκάλους και 50 μαθητές [Brancoff 1905].

Όσσανη Μογλενών, αριθμός βλάχικων οικογενειών: 14 πατριαρχικών και 160 ρουμανιζόντων [Στατιστική Πατριαρχείου 1906].

Οσάνη Γευγελής, κάτοικοι 837 ορθόδοξοι Ελληνόβλαχοι (: πατριαρχικοί Βλάχοι) κάτοχοι του ελληνικού (: πατριαρχικού) ναού και 385 Ρουμανιστές (: Βλάχοι με ρουμανική συνείδηση) [Χαλκιόπουλος 1910].

Ohani, Το χωριό κάηκε από τον ελληνικό στρατό στο δεύτερο βαλκανικό πόλεμο [Carnegie].

Όσσιανη Εδέσσης, 1.219 άτομα (629 άρρενες και 590 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Όσσιανη Αλμωπίας, αποτέλεσε ομώνυμη κοινότητα [ΦΕΚ 80 / 14.4.1919].

Ошин, 200 σπίτια χριστιανών Βλάχων [Милојевић 1920].

Όσσιανη Ενωτίας, 826 άτομα (364 άρρενες και 462 θήλεις), 199 οικογένειες [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Όσσιανη σε Αρχάγγελον [ΦΕΚ 148 / 13.6.1925].

Αρχάγγελος (ΌσσιανηΑλμωπίας, 786 άτομα (420 άρρενες και 336 θήλεις), εκ των οποίων 33 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (όλοι άρρενες). Ομοδημότες ήταν 712 και ετεροδημότες 74 [Απογραφή 1928].

Αρχάγγελος Αλμωπίας, 980 άτομα (495 άρρενες και 485 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Ошин, το 1912 όλοι οι κάτοικοι του χωριού ήταν χριστιανοί Βλάχοι. Το 1925 μετανάστευσαν στη Ρουμανία 85 οικογένειες [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 879, 1961: 840, 1971: 764, 1981: 709, 1991: 666, 2001: 686.

Το 1981 οι κάτοικοι του χωριού ήταν Βλάχοι [Boeschoten].

Υψόμετρο 820 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

35. Πόλιανι PoljaniΜετονομάστηκε σε Πολυκάρπι και στη συνέχεια σε Πολυκάρπιον. Στους οδικούς χάρτες αναγράφεται ως Πολυκάρπι. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Αριδαίας, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 1.300 μουσουλμάνοι Μακεδόνες και 100 χριστιανοί (εξαρχικοί Μακεδόνες και Τσιγγάνοι). Το 1924 οι μουσουλμάνοι μετανάστευσαν υποχρεωτικά στην Τουρκία και στη θέση τους εγκαταστάθηκαν χριστιανοί πρόσφυγες, κυρίως από τον Πόντο. Το 1928 υπήρχαν στο χωριό 960 πρόσφυγες και 100 γηγενείς.

 

35a. Πηγές:

Poljani [Αυστριακός Χάρτης].

Πόλιανη καζά Καρατζά Αμπάτ, μουσουλμανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Поляни / Воденска каза, 1.250 Βούλγαροι (150 χριστιανοί και 1.100 μουσουλμάνοι) [Кънчов 1900].

Poleni / Caza de Voden (Vodena), χριστιανικός πληθυσμός: 200 εξαρχικοί Βούλγαροι. Πόλενι Καρατζόβας, κάτοικοι 200 σχισματικοί Βουλγαρίζοντες (: εξαρχικοί Μακεδόνες) [Χαλκιόπουλος 1910].

Πόλιανη Εδέσσης, 1.439 άτομα (720 άρρενες και 719 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Πόλιανη Ενωτίας, αποτέλεσε ομώνυμη κοινότητα [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Полјани, 260 σπίτια μουσουλμάνων Σλάβων και 15 χριστιανών Τσιγγάνων [Милојевић 1920].

Πόλιανη Ενωτίας, 1.178 άτομα (587 άρρενες και 591 θήλεις), 281 οικογένειες [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Πόλιανη σε Πολυκάρπι [ΦΕΚ 148 / 13.6.1925].

Πόλιανη (Πολυκάρπη) γραφείου Εδέσσης, έγινε μικτός οικισμός γηγενών και προσφύγων. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 301 προσφυγικές οικογένειες (1.123 άτομα) [ΕΑΠ].

Πολυκάρπι (ΠόλιανηΑλμωπίας, 1.070 άτομα (501 άρρενες και 569 θήλεις), εκ των οποίων953 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (446 άρρενες και 507 θήλεις), 1.060 ήταν Ομοδημότες και 10 ετεροδημότες, 53 δημότες απογράφηκαν αλλού [Απογραφή 1928].

Πολυκάρπιον Αλμωπίας, 1.553 άτομα (752 άρρενες και 801 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Полјани, το 1912 οι κάτοικοι του οικισμού ήταν χριστιανοί και μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας υπήρχαν εδώ 94 χριστιανοί και 1.100 μουσουλμάνοι, το 1940 η μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων ήταν πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, ενώ υπήρχαν και 120 γηγενείς Μακεδόνες [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 1.264, 1961: 1.248, 1971: 1.155, 1981: 1.046, 1991: 1.141, 2001: 1.071.

Το 1981 οι κάτοικοι του χωριού ήταν πρόσφυγες χριστιανοί Τούρκοι [Boeschoten].

Υψόμετρο 160 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

36. Πόποβο Σέλο ή Πάπας Κιόι Popovo Selo ή Papas Kjoj. Καταγράφηκε επίσημα το 1913, αν και έρημο, ως Πόποβο Σέλο. Το 1912 ήταν ένα μικρό χωριό 30 περίπου πατριαρχικών Μακεδόνων. Οι κάτοικοί του το εγκατέλειψαν την εποχή των βαλκανικών πολέμων.

 

36a. Πηγές:

Popovoselo (Papasköj) [Αυστριακός Χάρτης].

Ποποβοσέλο καζά Γιανιτσών [Χάρτης Κοντογόνη].

Попово Село Енидже-Вардарска каза, 55 χριστιανοί Βούλγαροι [Кънчов 1900].

Popovo Selo, 32 πατριαρχικοί Βούλγαροι [Brancoff 1905].

Πόποβο Σέλο 45 μουσουλμάνοι [Χαλκιόπουλος 1910].

Πόποβο Σέλο Εδέσσης, έρημος οικισμός [Απαρίθμηση 1913].

Попово Село (Папас Ќој), το 1912 ήταν ένα μικρό χριστιανικό μακεδονικό χωριό. Στη συνέχεια ο οικισμός ερήμωσε [Симовски].

 

 

37. Πρεμπόντιστε Prebdište. Μετονομάστηκε σε Σωσάνδρα. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Αριδαίας, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 1.400 Μακεδόνες, εκ των οποίων 1.100 μουσουλμάνοι και 300 χριστιανοί πατριαρχικοί. Το 1924 οι μουσουλμάνοι μετανάστευσαν αναγκαστικά στην Τουρκία και στη θέση τους ήρθαν χριστιανοί πρόσφυγες. Το 1928 υπήρχαν στο χωριό 500 πρόσφυγες και 400 Μακεδόνες.

 

37a. Πηγές:

Brebetište [Αυστριακός Χάρτης].

Πρεμπόδιστα καζά Καρατζά Αμπάτ, μικτός οικισμός χριστιανών και μουσουλμάνων [Χάρτης Κοντογόνη].

Prebetiste, λειτουργία πατριαρχικού σχολείου και εκκλησίας [Χάρτης Κοντογιάννη].

Μρεβούδιστα Βοδενών, 43 χριστιανικές και 140 μουσουλμανικές οικογένειες [Σχινάς 1886].

Прѣбѫдица (Прибѫдище) / Воденска каза, 1.330 Βούλγαροι (250 χριστιανοί και 1.080 μουσουλμάνοι) Кънчов 1900].

Preboudichte / Caza de Voden (Vodena), χριστιανικός πληθυσμός: 448 πατριαρχικοί Βούλγαροι, λειτουργία ενός πατριαρχικού σχολείου με ένα δάσκαλο και 11 μαθητές [Brancoff 1905].

Μπρεμπόδιστα Καρατζόβας, κάτοικοι 420 ορθόδοξοι Έλληνες (: πατριαρχικοί) και 750 μουσουλμάνοι [Χαλκιόπουλος 1910].

Πρεμπόδιστα Εδέσσης, 1.435 άτομα (739 άρρενες και 696 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Πρεμπόδιστα Ενωτίας, αποτέλεσε ομώνυμη κοινότητα [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Прибодиште, 255 σπίτια Σλάβων (55 χριστιανών και 200 μουσουλμάνων) [Милојевић 1920].

Πρεμπόδιστα Ενωτίας, 1.176 άτομα (628 άρρενες και 548 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Πρεμπόδιστα σε Σωσάνδρα [ΦΕΚ 41 / τομ. Β΄ 1922].

Πρεμπόδιστα (Σωσάνδρα) γραφείου Εδέσσης, έγινε μικτός οικισμός γηγενών και προσφύγων. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 148 προσφυγικές οικογένειες (628 άτομα) [ΕΑΠ].

Σωσάνδρα (ΠρεμπόδισταΑλμωπίας, 908 άτομα (458 άρρενες και 450 θήλεις), εκ των οποίων 487 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (236 άρρενες και 251 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 895 και 13 ετεροδημότες [Απογραφή 1928].

Σωσάνδρα Αλμωπίας, 1.178 άτομα (580 άρρενες και 598 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Пребдиште, το 1912 οι κάτοικοι του οικισμού ήταν χριστιανοί και μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας υπήρχαν εδώ 352 χριστιανοί και 1.126 μουσουλμάνοι. Το 1940 ζούσαν στο χωριό 673 πρόσφυγες Μικρασιάτες και 505 γηγενείς Μακεδόνες [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 1.131, 1961: 1.250, 1971: 1.345, 1981: 1.241, 1991: 1.174, 2001: 1.206.

Το 1981 οι κάτοικοι του χωριού ήταν Μακεδόνες και πρόσφυγες [Boeschoten].

Υψόμετρο 170 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

38. Πρόντρομ / Prodrom. Μετονομάστηκε σε Πρόδρομος. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Εξαπλατάνου, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 370 μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Το 1924 όλοι οι κάτοικοι του χωριού έφυγαν αναγκαστικά στην Τουρκία και στη θέση τους ήρθαν χριστιανοί πρόσφυγες. Το 1928 ο αριθμός των τελευταίων ήταν 200 άτομα.

 

a. Πηγές:

Prodrom [Αυστριακός Χάρτης].

Πρόδρομος καζά Καρατζά Αμπάτ, μουσουλμανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Продромъ / Енидже-Вардарска каза, 430 μουσουλμάνοι Βούλγαροι [Кънчов 1900].

Πρόδρομ Καρατζόβας, κάτοικοι 980 μουσουλμάνοι [Χαλκιόπουλος 1910].

Πρόδρομος Εδέσσης, 375 άτομα (190 άρρενες και 185 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Πρόδρομος Ενωτίας, αποτέλεσε οικισμό της κοινότητας Κωστελούπ [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Продром, 71 σπίτια μουσουλμάνων Σλάβων [Милојевић 1920].

Πρόδρομος Ενωτίας, 335 άτομα (171 άρρενες και 164 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Πρόδρομος γραφείου Εδέσσης, έγινε καθαρά προσφυγικός οικισμός. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 53 προσφυγικές οικογένειες (202 άτομα) [ΕΑΠ].

Πρόδρομος Αλμωπίας, 202 άτομα (104 άρρενες και 98 θήλεις), εκ των οποίων 199 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (101 άρρενες και 98 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 200 και ετεροδημότες δύο [Απογραφή 1928].

Πρόδρομος Αλμωπίας, 310 άτομα (146 άρρενες και 164 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Продром, το 1912 ζούσαν εδώ μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας υπήρχαν 364 άτομα. Από το 1924 και μετά κατοικούν στο χωριό πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 178, 1961: 205, 1971: 165, 1981: 127, 1991: 157, 2001: 186.

Υψόμετρο 240 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

39. Ρανίσλαφτσι ή Ράνισλαφ / Ranislavci ή RanislavΜετονομάστηκε σε Αγάθη. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Αριδαίας, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 400 μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Το 1924 όλοι οι κάτοικοι του χωριού έφυγαν αναγκαστικά στην Τουρκία και στη θέση τους ήρθαν χριστιανοί πρόσφυγες. Το 1928 ο αριθμός των προσφύγων ήταν 200 άτομα.

 

a. Πηγές:

Ranislav [Αυστριακός Χάρτης].

Ρανισλάφ καζά Καρατζά Αμπάτ, μουσουλμανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Рониславци / Енидже-Вардарска каза, 400 μουσουλμάνοι Βούλγαροι [Кънчов 1900].

Ραντισλάβ Καρατζόβας, κάτοικοι 775 μουσουλμάνοι [Χαλκιόπουλος 1910].

Ράνισλαφ Εδέσσης, 426 άτομα (227 άρρενες και 199 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Ρανισλάβ Ενωτίας, αποτέλεσε οικισμό της κοινότητας Γάβριτσα [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Раниславци, 67 σπίτια μουσουλμάνων Σλάβων [Милојевић 1920].

Ρανίσλαβ Ενωτίας, 352 άτομα (191 άρρενες και 161 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Ρανισλάβ σε Αγάθη [ΦΕΚ 41 / τομ. Β΄ 1922].

Ράνισλαφ (Αγάθη) γραφείου Εδέσσης, έγινε καθαρά προσφυγικός οικισμός. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 49 προσφυγικές οικογένειες (192 άτομα) [ΕΑΠ].

Αγάθη (ΡανισλάβΑλμωπίας, 201 άτομα (87 άρρενες και 114 θήλεις), εκ των οποίων 172 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (75 άρρενες και 97 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 197 και ετεροδημότες τέσσερις [Απογραφή 1928].

Αγάθη Αλμωπίας, 244 άτομα (115 άρρενες και 129 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Раниславци (Ранислав), το 1912 ζούσαν εδώ μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας υπήρχαν 128 άτομα, από το 1924 και μετά κατοικούν στο χωριό πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη και τη Μικρά Ασία [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 174, 1961: 153, 1971: 87, 1981: 56, 1991: 63, 2001: 58.

Υψόμετρο 155 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

40. Ρούζιανι ή Ρόζενι / Ruženi ή RoženiΜετονομάστηκε σε Ριζοχώρι και στη συνέχεια σε Ριζοχώριον. Στους οδικούς χάρτες αναγράφεται ως Ριζοχώρι. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Εξαπλατάνου, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 220 μουσουλμάνοι Μακεδόνες και 30 χριστιανοί Τσιγγάνοι. Το 1924 οι μουσουλμάνοι μετανάστευσαν υποχρεωτικά στην Τουρκία και στη θέση τους εγκαταστάθηκαν χριστιανοί πρόσφυγες, κυρίως από τον Πόντο. Το 1928 υπήρχαν στο χωριό 270 πρόσφυγες και 20 γηγενείς.

 

a. Πηγές:

Ružiani (Ruzina) [Αυστριακός Χάρτης].

Ρούζινον καζά Καρατζά Αμπάτ, μουσουλμανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Рожени / Енидже-Вардарска каза, 400 μουσουλμάνοι Βούλγαροι [Кънчов 1900].

Ρούζιανι Καρατζόβας, κάτοικοι 75 ορθόδοξοι Έλληνες τρομοκρατούμενοι (: πατριαρχικοί Μακεδόνες) [Χαλκιόπουλος 1910].

Ρούζινον Εδέσσης, 266 άτομα (144 άρρενες και 122 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Ρούζινο Ενωτίας, αποτέλεσε οικισμό της κοινότητας Καρλάτ [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Ружано, 55 σπίτια μουσουλμάνων Σλάβων και 6 χριστιανών Τσιγγάνων [Милојевић 1920].

Ρούζινο Ενωτίας, 233 άτομα (121 άρρενες και 112 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Ρούζινον σε Ριζοχώρι [ΦΕΚ 346 / 4.10.1926].

Ρίζινον (Ριζοχώρι) γραφείου Εδέσσης, έγινε μικτός οικισμός γηγενών και προσφύγων. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 74 προσφυγικές οικογένειες (264 άτομα) [ΕΑΠ].

Οι περισσότεροι πρόσφυγες που ήρθαν μιλούσαν ποντιακά [Χατζησαββίδης].

Ριζοχώρι (ΡούζινοΑλμωπίας, 298 άτομα (136 άρρενες και 162 θήλεις), εκ των οποίων 271 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (120 άρρενες και 151 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 292 και ετεροδημότες έξι [Απογραφή 1928].

Ριζοχώριον Αλμωπίας, 511 άτομα (235 άρρενες και 276 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Ружиани, το 1912 οι κάτοικοι του οικισμού ήταν χριστιανοί και μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας υπήρχαν εδώ 222 χριστιανοί και 236 μουσουλμάνοι. Το 1940 η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού ήταν πρόσφυγες Πόντιοι, ενώ υπήρχαν και λίγοι γηγενείς Μακεδόνες [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 448, 1961: 555, 1971: 543, 1981: 572, 1991: 526, 2001: 537. Υψόμετρο 150 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

41. Ρούντινο / Rudino. Μετονομάστηκε σε Άλωρος. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Αριδαίας, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 440 μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Το 1924 όλοι οι κάτοικοι του χωριού έφυγαν αναγκαστικά στην Τουρκία και στη θέση τους ήρθαν χριστιανοί πρόσφυγες. Το 1928 ο αριθμός των τελευταίων ήταν 490 άτομα.

 

41a. Πηγές:

Rudina [Αυστριακός Χάρτης].

Ρούδινον καζά Καρατζά Αμπάτ, μουσουλμανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Рудино / Воденска каза, 550 μουσουλμάνοι Βούλγαροι [Кънчов 1900].

Ρούντινο Καρατζόβας, κάτοικοι 730 μουσουλμάνοι [Χαλκιόπουλος 1910].

Ρούδινον Εδέσσης, 449 άτομα (227 άρρενες και 222 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Ρούδινον Ενωτίας, αποτέλεσε οικισμό της κοινότητας Κωστούργιαννης [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Рудина, 50 σπίτια μουσουλμάνων Σλάβων [Милојевић 1920].

Ρούδινον Ενωτίας, 395 άτομα (204 άρρενες και 191 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Ρούδινον σε Άλωρος [ΦΕΚ 41 / τομ. Β΄ 1922].

Ρευστοποιήθηκε μία περιουσία κάτοικου που μετανάστευσε στη Βουλγαρία [Μιχαηλίδης].

Ρούδινον (Άλωρον) γραφείου Εδέσσης, έγινε καθαρά προσφυγικός οικισμός. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 121 προσφυγικές οικογένειες (489 άτομα) [ΕΑΠ].

Άλωρος (ΡούδινονΑλμωπίας, 500 άτομα (237 άρρενες και 263 θήλεις), εκ των οποίων 427 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (202 άρρενες και 225 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 492 και ετεροδημότες οκτώ [Απογραφή 1928].

Άλωρος Αλμωπίας, 694 άτομα (358 άρρενες και 336 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Рудино, το 1912 ζούσαν εδώ μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας υπήρχαν 542 άτομα. Από το 1924 και μετά κατοικούν στο χωριό πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη και τον Πόντο [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 748, 1961: 752, 1971: 569, 1981: 536, 1991: 583, 2001: 464.

Υψόμετρο 120 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

42. Σαρακίνοβο / Sarakinovo. Μετονομάστηκε σε Σαρακινοί και στη συνέχεια σε Σαρακηνοί. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Αριδαίας, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 900 εξαρχικοί Μακεδόνες. Γύρω στα 150 άτομα μετανάστευσαν στη Βουλγαρία. Το 1928 ζούσαν στο χωριό 750 Μακεδόνες. Το 1949 πολλοί κάτοικοί του κατέφυγαν στη Γιουγκοσλαβία.

 

42a. Πηγές:

Sarakin [Αυστριακός Χάρτης].

Σαρακίνοβον καζά Καρατζά Αμπάτ, χριστιανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Sarakin, λειτουργία εξαρχικού σχολείου [Χάρτης Κοντογιάννη].

Саракиново / Воденска каза, 700 χριστιανοί Βούλγαροι [Кънчов 1900].

Sarakinovo / Caza de Voden (Vodena), χριστιανικός πληθυσμός: 1.016 εξαρχικοί Βούλγαροι, λειτουργία ενός εξαρχικού σχολείου με τρεις δασκάλους και 169 μαθητές [Brancoff 1905].

Σαρακίνοβον Καρατζόβας, κάτοικοι 350 σχισματικοί Βουλγαρίζοντες (: εξαρχικοί Μακεδόνες) [Χαλκιόπουλος 1910].

Σαρακίνοβον Εδέσσης, 921 άτομα (479 άρρενες και 442 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Σαρακίνοβον Ενωτίας, αποτέλεσε ομώνυμη κοινότητα μαζί με τον οικισμό Κάτω Ρόδοβον [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Саракјиново, 112 σπίτια χριστιανών Σλάβων [Милојевић 1920].

Σαρακίνοβον Ενωτίας, 762 άτομα (366 άρρενες και 396 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Σαρακίνοβο σε Σαρακινοί [ΦΕΚ 148 / 13.6.1925].

Ρευστοποιήθηκαν 37 περιουσίες κατοίκων που μετανάστευσαν στη Βουλγαρία [Μιχαηλίδης].

Σαρακινοί (ΣαρακίνοβονΑλμωπίας, 760 άτομα (368 άρρενες και 392 θήλεις), εκ των οποίων 14 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (πέντε άρρενες και εννέα θήλεις). Ομοδημότες ήταν 744 και ετεροδημότες 16 [Απογραφή 1928].

Σαρακηνοί Αλμωπίας, 868 άτομα (455 άρρενες και 413 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Саракиново, το 1912 όλοι οι κάτοικοι του χωριού ήταν χριστιανοί Μακεδόνες. Σύμφωνα με εξαρχική στατιστική ζούσαν εδώ 730 άτομα. Συνολικά μετανάστευσαν στη Βουλγαρία 65 οικογένειες Το 1940 το σύνολο του πληθυσμού ήταν Μακεδόνες. Στο τέλους του εμφυλίου πολέμου μεγάλος αριθμός κατοίκων κατέφυγε στη Γιουγκοσλαβία [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 318, 1961: 390, 1971: 406, 1981: 356, 1991: 335, 2001: 375.

Το 1981 οι κάτοικοι του χωριού ήταν Μακεδόνες [Boeschoten].

Υψόμετρο 570 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

43. Σεβέριανι ή Σέβρελι ή Σέβρενι Severjani ή Sevreli ή Sevreni. Μετονομάστηκε σε Βορεινό και στη συνέχεια σε Βορεινόν. Στους οδικούς χάρτες αναγράφεται ως Βορεινό. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Αριδαίας, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 1.400 μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Το 1924 όλοι οι κάτοικοι του χωριού μετανάστευσαν υποχρεωτικά στην Τουρκία και τη θέση τους πήραν χριστιανοί πρόσφυγες. Το 1928 ο αριθμός των τελευταίων ήταν 690 άτομα.

 

43a. Πηγές:

Sevrian [Αυστριακός Χάρτης].

Σέβρενι καζά Καρατζά Αμπάτ, μουσουλμανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Севрели / Енидже-Вардарска каза, 1.330 Βούλγαροι (130 χριστιανοί και 1.200 μουσουλμάνοι) [Кънчов 1900].

Sevreni / Caza de Yenidje Vardar, χριστιανικός πληθυσμός: 160 πατριαρχικοί Βούλγαροι [Brancoff 1905].

Σερβένι Καρατζόβας, κάτοικοι 1.600 μουσουλμάνοι [Χαλκιόπουλος 1910].

Σέβερνι Εδέσσης, 1.466 άτομα (765 άρρενες και 701 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Σέβρενη Αλμωπίας, αποτέλεσε ομώνυμη κοινότητα. Στην κοινότητα ενώθηκε και ο οικισμός Νιχώρι της κοινότητας Καρλάτ [ΦΕΚ 80 / 14.4.1919].

Себерени, 218 σπίτια μουσουλμάνων Σλάβων [Милојевић 1920].

Σέβρενη Ενωτίας, 1.143 άτομα (632 άρρενες και 511 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Σέβρενη σε Βορεινό [ΦΕΚ 346 / 4.10.1926].

Σέβρενη (Βορεινό) γραφείου Εδέσσης, έγινε καθαρά προσφυγικός οικισμός. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 177 προσφυγικές οικογένειες (659 άτομα) [ΕΑΠ].

Βορεινόν (ΣέβρενηΑλμωπίας, 693 άτομα (331 άρρενες και 362 θήλεις), εκ των οποίων 682 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (332 άρρενες και 360 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 683 και ετεροδημότες 10 [Απογραφή 1928].

Βορεινόν Αλμωπίας, 963 άτομα (482 άρρενες και 481 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Северјани (СеверинСеврели)το 1912 οι κάτοικοι του οικισμού ήταν χριστιανοί και μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας υπήρχαν εδώ 130 χριστιανοί και 1.200 μουσουλμάνοι. Το 1940 η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού ήταν πρόσφυγες από τον Πόντο [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 777, 1961: 728, 1971: 790, 1981: 616, 1991: 607.

Υψόμετρο 175 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

44. Σλάτινα ή Σλάτινο / Slatina ή SlatinoΜετονομάστηκε σε Χρυσή. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Εξαπλατάνου, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 600 μουσουλμάνοι Μακεδόνες και 40 χριστιανοί Τσιγγάνοι. Το 1924 οι μουσουλμάνοι μετανάστευσαν υποχρεωτικά στην Τουρκία και στη θέση τους εγκαταστάθηκαν χριστιανοί πρόσφυγες, κυρίως από τον Πόντο. Το 1928 υπήρχαν στο χωριό 500 πρόσφυγες και 50 γηγενείς.

 

44a. Πηγές:

Slatina (Kastro) [Αυστριακός Χάρτης].

Σλάτινα καζά Καρατζά Αμπάτ, μικτός οικισμός χριστιανών και μουσουλμάνων [Χάρτης Κοντογόνη].

Slatina, λειτουργία πατριαρχικής εκκλησίας [Χάρτης Κοντογιάννη].

Σλάτινον Βοδενών, 16 χριστιανικές και 120 μουσουλμανικές οικογένειες [Σχινάς 1886].

Слатино / Енидже-Вардарска каза, 950 μουσουλμάνοι Βούλγαροι [Кънчов 1900].

Σλάτινα Καρατζόβας, κάτοικοι 120 ορθόδοξοι Έλληνες (: πατριαρχικοί) [Χαλκιόπουλος 1910].

Σλάτινα Εδέσσης, 657 άτομα (335 άρρενες και 322 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Ζλάτινα Ενωτίας, αποτέλεσε οικισμό της κοινότητας Κωστούργιαννη [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Слатина, 86 σπίτια μουσουλμάνων Σλάβων και 5 χριστιανών Τσιγγάνων [Милојевић 1920].

Ζλάτινα Ενωτίας, 641 άτομα (319 άρρενες και 322 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Ζλάτινα σε Χρυσή [ΦΕΚ 97 / 18.3.1926].

Σλάτινον (Χρυσή) γραφείου Εδέσσης, έγινε μικτός οικισμός γηγενών και προσφύγων. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 159 προσφυγικές οικογένειες (664 άτομα) [ΕΑΠ].

Οι περισσότεροι πρόσφυγες που ήρθαν μιλούσαν ποντιακά [Χατζησαββίδης].

Χρυσή (ΖλάτιναΑλμωπίας, 575 άτομα (287 άρρενες και 288 θήλεις), εκ των οποίων 270 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (131 άρρενες και 139 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 556 και ετεροδημότες 19 [Απογραφή 1928].

Χρυσή Αλμωπίας, 825 άτομα ( 407 άρρενες και 418 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Слатина (Слатино)το 1912 οι κάτοικοι του οικισμού ήταν χριστιανοί και μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας υπήρχαν εδώ 42 χριστιανοί και 980 μουσουλμάνοι. Το 1940 τα 3/4 του πληθυσμού ήταν πρόσφυγες από τον Πόντο και την Μικρά Ασία και οι υπόλοιποι Μακεδόνες [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 812, 1961: 834, 1971: 613, 1981: 450, 1991: 461, 2001: 395.

Υψόμετρο 120 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

45. Σούμποτσκο / Subotsko. Μετονομάστηκε σε Αρδέα και στη συνέχεια σε Αριδαία. Σήμερα αποτελεί έδρα του δήμου Αριδαίας, του νομού Πέλλης. Στον παρελθόν υπήρξε κεφαλοχώρι της περιοχής Μογλενών ή Καρατζόβας. Ο πληθυσμός του το 1912 πρέπει να έφτανε περίπου τα 1.500 άτομα, εκ των οποίων 1.000 ήταν μουσουλμάνοι Μακεδόνες και 500 χριστιανοί (Τσιγγάνοι, Μακεδόνες και Βλάχοι). Το 1924 όλοι οι μουσουλμάνοι Μακεδόνες αναχώρησαν αναγκαστικά για την Τουρκία. Στη θέση τους, η ελληνική διοίκηση εγκατέστησε χριστιανούς πρόσφυγες. Το 1928 υπολογίζεται πως υπήρχαν στον οικισμό 980 πρόσφυγες, 200 Παλαιοελλαδίτες που στελέχωναν την κρατική διοίκηση και 720 γηγενείς. Ως επαρχιακή πρωτεύουσα, η κωμόπολη γνώρισε στη συνέχεια δημογραφική ανάπτυξη, με μετεγκατάσταση εδώ οικογενειών από τα γύρω χωριά.

 

45a. Πηγές:

Subotsko [Αυστριακός Χάρτης].

Σούποτσκον καζά Καρατζά Αμπάτ, μικτός οικισμός χριστιανών και μουσουλμάνων [Χάρτης Κοντογόνη].

Σούμποσκο, κεφαλοχώρι με 200, επί το πλείστον μουσουλμανικά, σπίτια [Weigand].

Сѫботско / Воденска каза, 1.260 Βούλγαροι, (460 χριστιανοί και 800 μουσουλμάνοι) [Кънчов 1900].

Soubotsko / Caza de Voden (Vodena), χριστιανικός πληθυσμός: 656 εξαρχικοί Βούλγαροι, λειτουργία ενός εξαρχικού σχολείου με ένα δάσκαλο και 42 μαθητές [Brancoff 1905].

Σούποτσκον, πρωτεύουσα του καζά Καρατζόβας, έδρα του ορθόδοξου αρχιερατικού επιτρόπου του μητροπολίτη Μογλενών στην οποία υπάγεται εκκλησιαστικά η περιφέρεια Καρατζόβας, κάτοικοι 100 ορθόδοξοι Έλληνες (: πατριαρχικοί) κρατούντες στα χέρια τους το εμπόριο της περιφέρειας, 300 ορθόδοξοι Έλληνες υπό τη βουλγαρική τρομοκρατία (: εξαρχικοί Μακεδόνες) και 4.000 μουσουλμάνοι [Χαλκιόπουλος 1910].

Σούμποσκον Εδέσσης, 1.501 άτομα (871 άρρενες και 630 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Σούμποσκον Εδέσσης (Βοδενών), εγκατάσταση 32 προσφυγικών οικογενειών (137 ατόμων) [Πρόσφυγες 1915].

Σούμποσκον Ενωτίας, αποτέλεσε ομώνυμη κοινότητα μαζί με τους οικισμούς Βόλτσιστα και Τσάκων Τσιφλίκ [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Суботско, 301 σπίτια, εκ των οποίων 250 μουσουλμάνων Σλάβων, 6 χριστιανών Σλάβων, 35 χριστιανών Τσιγγάνων και 10 χριστιανών Βλάχων [Милојевић 1920].

Σούμποσκον Ενωτίας, 1.636 άτομα (941 άρρενες και 695 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Σούμποσκον σε Αρδέα [ΦΕΚ 41 / τομ. Β΄ 1922].

Σούμποσκον (Αρδέα) γραφείου Εδέσσης. Έγινε μικτός οικισμός γηγενών και προσφύγων. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 204 προσφυγικές οικογένειες (840 άτομα) [ΕΑΠ].

Αρδέα (ΣούμποσκονΑλμωπίας, 1.918 άτομα (1.040 άρρενες και 878 θήλεις), εκ των οποίων 983 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (499 άρρενες και 481 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 1.556, ετεροδημότες 354 και αλλοδαποί 8 [Απογραφή 1928].

Αρδέα Αλμωπίας, 2.644 άτομα (1.408 άρρενες και 1.236 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Сботско (СаботскоСуботско), το 1912 οι κάτοικοι του οικισμού ήταν χριστιανοί και μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας υπήρχαν εδώ 656 χριστιανοί και 1.200 μουσουλμάνοι. Το 1940 ο μισός πληθυσμός της κωμόπολης ήταν προσφυγικός. Οι γηγενείς ήταν Μακεδόνες και Βλάχοι που είχαν έρθει από τα χωριά Μάλα και Γκόλεμα Λίβαντα (Μικρά και Μεγάλα Λιβάδια) [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 3.036, 1961: 3.222, 1971: 3.555, 1981: 4.205, 1991: 4.455, 2001: 5.600.

Υψόμετρο 128 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

46. Στράιστα / StraištaΜετονομάστηκε σε Ίδα. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Εξαπλατάνου, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 500 Μακεδόνες, εκ των οποίων 170 μουσουλμάνοι και 330 χριστιανοί πατριαρχικοί. Το 1924 οι μουσουλμάνοι μετανάστευσαν αναγκαστικά στην Τουρκία και στη θέση τους ήρθαν χριστιανοί πρόσφυγες. Το 1928 υπήρχαν στο χωριό 110 πρόσφυγες και 380 Μακεδόνες.

 

46a. Πηγές:

Strajište [Αυστριακός Χάρτης].

Στράιστα καζά Καρατζά Αμπάτ [Χάρτης Κοντογόνη].

Stravichta, λειτουργία εξαρχικού σχολείου και εκκλησίας [Χάρτης Κοντογιάννη].

Страища / Енидже-Вардарска каза, 280 Βούλγαροι (150 χριστιανοί και 130 μουσουλμάνοι) [Кънчов 1900].

Straichta / Caza de Yenidje Vardar, χριστιανικός πληθυσμός: 320 πατριαρχικοί Βούλγαροι [Brancoff].

Στράιστα Καρατζόβας, κάτοικοι 310 ορθόδοξοι Έλληνες (: πατριαρχικοί) και 750 μουσουλμάνοι [Χαλκιόπουλος 1910].

Στράιστα Εδέσσης, 506 άτομα (259 άρρενες και 247 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Στράιστα Ενωτίας, αποτέλεσε ομώνυμη κοινότητα μαζί με τους οικισμούς Τούδορτσι και Γενή Κιόι [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Страјиште, 96 σπίτια Σλάβων (64 χριστιανών και 32 μουσουλμάνων) [Милојевић 1920].

Στράιστα Ενωτίας, 420 άτομα (212 άρρενες και 208 θήλεις), 100 οικογένειες [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Στράιστα σε Ίδαν [ΦΕΚ 148 / 13.6.1925].

Στράιτσα (Ίδα) γραφείου Εδέσσης, έγινε μικτός οικισμός γηγενών και προσφύγων. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 30 προσφυγικές οικογένειες (112 άτομα) [ΕΑΠ].

Ίδα (ΣτράισταΑλμωπίας, 503 άτομα (262 άρρενες και 241 θήλεις), εκ των οποίων 112 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (55 άρρενες και 57 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 492 και ετεροδημότες 11. Δύο δημότες απογράφηκαν αλλού [Απογραφή 1928].

Ίδα Αλμωπίας, 738 άτομα (346 άρρενες και 392 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Страишта (Витолишта)το 1912 οι κάτοικοι του οικισμού ήταν χριστιανοί και μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας υπήρχαν εδώ 288 χριστιανοί και 158 μουσουλμάνοι. Το 1940 ζούσαν στο χωριό 246 πρόσφυγες Πόντιοι και 492 γηγενείς Μακεδόνες [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 640, 1961: 723, 1971: 744, 1981: 690, 1991: 671, 2001: 735. Υψόμετρο 190 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

47. Στρούπινο / Strupino. Μετονομάστηκε σε Λυκόστομον. Στους οδικούς χάρτες αναγράφεται ως Λυκόστομο. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Αριδαίας, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 650 Μακεδόνες, εκ των οποίων 280 μουσουλμάνοι και 370 χριστιανοί εξαρχικοί. Το 1924 οι μουσουλμάνοι μετανάστευσαν αναγκαστικά στην Τουρκία και στη θέση τους ήρθαν χριστιανοί πρόσφυγες. Το 1928 υπήρχαν στο χωριό 430 Μακεδόνες και 240 πρόσφυγες.

 

47a. Πηγές:

Strupino [Αυστριακός Χάρτης].

Στρούπινον καζά Καρατζά Αμπάτ, μικτός οικισμός χριστιανών και μουσουλμάνων [Χάρτης Κοντογόνη].

Strupino, λειτουργία εξαρχικού σχολείου [Χάρτης Κοντογιάννη].

Струпино / Воденска каза, 560 Βούλγαροι (260 χριστιανοί και 300 μουσουλμάνοι) Кънчов 1900].

Stroupino / Caza de Voden (Vodena), χριστιανικός πληθυσμός: 184 εξαρχικοί Βούλγαροι, λειτουργία ενός εξαρχικού σχολείου με ένα δάσκαλο και 28 μαθητές [Brancoff 1905].

Στρούπινο Καρατζόβας, κάτοικοι 700 σχισματικοί Βουλγαρίζοντες (: εξαρχικοί Μακεδόνες) [Χαλκιόπουλος 1910].

Στρούπινον Εδέσσης, 670 άτομα (343 άρρενες και 327 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Струпино, 115 σπίτια Σλάβων (65 χριστιανών και 50 μουσουλμάνων) [Милојевић 1920].

Στρούπινον Ενωτίας, 460 άτομα (241 άρρενες και 208 θήλεις), 100 οικογένειες [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Στρούπινον σε Λυκόστομον [ΦΕΚ 346 / 4.10.1926].

Στρούμπινον (Λυκόστομον) γραφείου Εδέσσης, έγινε μικτός οικισμός γηγενών και προσφύγων. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 24 προσφυγικές οικογένειες (103 άτομα) [ΕΑΠ].

Λυκόστομον (ΣτρούμπινονΑλμωπίας, 684 άτομα (355 άρρενες και 329 θήλεις), εκ των οποίων 233 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (122 άρρενες και 111 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 667 και ετεροδημότες 17 [Απογραφή 1928].

Λυκόστομον Αλμωπίας, 984 άτομα (516 άρρενες και 468 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Струпино, το 1912 οι κάτοικοι του χωριού ήταν χριστιανοί και μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Το 1940 το 1/3 του πληθυσμού ήταν πρόσφυγες Μικρασιάτες και Πόντιοι και τα 2/3 γηγενείς Μακεδόνες. Αρχειακές πληροφορίες του ΝΟΦ κάνουν το 1947 αναφορά για 800 κάτοικους (500 Μακεδόνες και 300 πρόσφυγες). Στο τέλους του εμφυλίου πολέμου πολλοί από το χωριό κατέφυγαν στη Γιουγκοσλαβία [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 355, 1961: 491, 1971: 463, 1981: 382, 1991: 368, 2001: 395.

Το 1981 οι κάτοικοι του χωριού ήταν Μακεδόνες και πρόσφυγες (ομιλητές της ποντιακής ή τουρκόφωνοι) [Boeschoten].

Υψόμετρο 200 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

48. Τζέντιντ Džedid. Απογράφηκε ως Τσεδίδ Μαχελεσί. Το 1912 ήταν ένα μικρό χωριό 130 περίπου μουσουλμάνων Μακεδόνων. Οι κάτοικοι του το εγκατέλειψαν μετά τους βαλκανικούς πολέμους και μετανάστευσαν στην Τουρκία.

 

48a. Πηγές:

Джедидъ, / Воденска каза, 550 μουσουλμάνοι Μακεδόνες [Кънчов 1900].

Τσεδίδ Μαχελεσί Εδέσσης, 133 άτομα (66 άρρενες και 67 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Џедит (Џедит Махала), μικρό μουσουλμανικό μακεδονικό χωριό, κοντά στο Τουρμανλί (Ροδωνιά) που ερήμωσε πριν το 1920 [Симовски].

 

 

49. Τούντορτσι ή Τούντορτσε / Tudorci ή Tudorce. Μετονομάστηκε σε Θεοδωράκη και στη συνέχεια σε Θεοδωράκειον. Στους οδικούς χάρτης αναγράφεται ως Θεοδωράκι ή Θεοδωράκειο. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Εξαπλατάνου, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 430 εξαρχικοί Μακεδόνες. Μερικές οικογένειες μετανάστευσαν στη Βουλγαρία. Από την άλλη, το 1924 εγκαταστάθηκαν εδώ λίγοι πρόσφυγες. Το 1928 ζούσαν στο χωριό 450 Μακεδόνες και 30 πρόσφυγες.

 

49a. Πηγές:

Tudoreč (Todorica) [Αυστριακός Χάρτης].

Τοδόρτσι καζά Καρατζά Αμπάτ, χριστιανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Тодорци / Енидже-Вардарска каза, 336 χριστιανοί Βούλγαροι [Кънчов 1900].

Todortche / Caza de Yenidje Vardar, χριστιανικός πληθυσμός: 288 εξαρχικοί Βούλγαροι [Brancoff 1905].

Τόδορτσι Καρατζόβας, κάτοικοι 190 ορθόδοξοι Έλληνες (: πατριαρχικοί) [Χαλκιόπουλος 1910].

Τούδορτσε Εδέσσης, 436 άτομα (217 άρρενες και 219 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Τούδορτσι Ενωτίας, αποτέλεσε οικισμό της κοινότητας Στράιστα [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Τούδορτσι Ενωτίας, 354 άτομα (172 άρρενες και 182 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Τούδορτσι σε Θεοδωράκη [ΦΕΚ 148 / 13.6.1925].

Ρευστοποιήθηκαν 11 περιουσίες κατοίκων που μετανάστευσαν στη Βουλγαρία [Μιχαηλίδης].

Τούδορτσι (Θεοδωράκι) γραφείου Εδέσσης, έγινε μικτός οικισμός γηγενών και προσφύγων. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 6 προσφυγικές οικογένειες (27 άτομα) [ΕΑΠ].

Θεοδωράκη (Τούδορτσι), 484 άτομα (251 άρρενες και 233 θήλεις), εκ των οποίων 26 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (15 άρρενες και 11 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 477 και ετεροδημότες 7 [Απογραφή 1928].

Θεοδωράκειον Αλμωπίας, 651 άτομα (335 άρρενες και 316 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Тудорци (ТодорциТудурци), το 1912 ήταν ένα χριστιανικό μακεδονικό χωριό. Το 1940 το σύνολο των κατοίκων του ήταν γηγενείς Μακεδόνες [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 683, 1961: 792, 1971: 817, 1981: 805, 1991: 745, 2001: 772.

Το 1981 οι κάτοικοι του χωριού ήταν Μακεδόνες [Boeschoten].

Υψόμετρο 420 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

50. Τούσιμ ή Τούσιν Tušim ή Tusin. Μετονομάστηκε σε Αετοχώρι και στη συνέχεια σε Αετοχώριον. Στους οδικούς χάρτης αναγράφεται ως Αετοχώρι. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Εξαπλατάνου, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 1.100 εξαρχικοί Μακεδόνες. Πολλές οικογένειες μετανάστευσαν στη Βουλγαρία. Το 1924 εγκαταστάθηκαν εδώ λίγοι πρόσφυγες. Το 1928 ζούσαν στο χωριό 590 Μακεδόνες και 30 πρόσφυγες. Το 1949 αρκετοί κάτοικοι κατέφυγαν στη Γιουγκοσλαβία.

 

50a. Πηγές:

Tušin [Αυστριακός Χάρτης].

Τούσιανη, καζά Γευγελής, χριστιανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Tusin, λειτουργία εξαρχικού σχολείου [Χάρτης Κοντογιάννη].

Тушимъ / Гевгелийска каза, 1.200 χριστιανοί Βούλγαροι [Кънчов 1900].

Touchim / Caza de Ghevgheli, χριστιανικός πληθυσμός: 1.344 εξαρχικοί Βούλγαροι, λειτουργία ενός εξαρχικού σχολείου με δύο δασκάλους και 111 μαθητές [Brancoff 1905].

Τούσιμ Γευγελής, κάτοικοι 995 σχισματικοί Βουλγαρίζοντες (: εξαρχικοί Μακεδόνες) [Χαλκιόπουλος 1910].

Τούσιν Εδέσσης, 1.057 άτομα (529 άρρενες και 528 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Τούσιν ή Τούσιανη Αλμωπίας, αποτέλεσε οικισμό της κοινότητας Νώτια [ΦΕΚ 80 / 14.4.1919].

Тушим, 160 σπίτια χριστιανών Σλάβων [Милојевић 1920].

Τούσιν ή Τούσιανη Ενωτίας, 520 άτομα (241 άρρενες και 279 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Τούσιν ή Τούσιανι σε Αετοχώρι [ΦΕΚ 148 / 13.6.1925].

Ρευστοποιήθηκαν 39 περιουσίες κατοίκων που μετανάστευσαν στη Βουλγαρία [Μιχαηλίδης].

Τούσιν (Αετοχώρι) γραφείου Εδέσσης, έγινε μικτός οικισμός γηγενών και προσφύγων. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 10 προσφυγικές οικογένειες (32 άτομα) [ΕΑΠ].

Αετοχώρι (Τούσιν ή ΤούσιανηΑλμωπίας, 624 άτομα (318 άρρενες και 306 θήλεις), εκ των οποίων 29 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (16 άρρενες και 13 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 621 και τρεις ετεροδημότες [Απογραφή 1928].

Αετοχώριον Αλμωπίας, 1.015 άτομα (500 άρρενες και 515 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Тушим (Тушин), το 1912 όλοι οι κάτοικοι ήταν χριστιανοί Μακεδόνες. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας ζούσαν εδώ 1.150 άτομα. Μέχρι το 1920 μετανάστευσαν στη Βουλγαρία 100 οικογένειες. Το 1940 το σύνολο σχεδόν του πληθυσμού ήταν Μακεδόνες. Στο τέλους του εμφυλίου πολέμου πολλοί κάτοικοι κατέφυγαν στη Γιουγκοσλαβία [Симовски].

«Το 1912 οι έλληνες στρατιώτες αφού αποκαθήλωσαν τις εξαρχικές εικόνες από την εκκλησία του Αγίου Αθανασίου, έσβησαν και τις επιγραφές οι οποίες ήταν στη κυριλλική γραφή. Στη συνέχεια συγκέντρωσαν τους κατοίκους στην μικρή πλατεία του χωριού και απειλώντας τους ζητούσαν να επιστρέψουν στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Έπιασαν και κρέμασαν ανάποδα πέντε εξαρχικούς παπάδες και τους βασάνισαν απάνθρωπα. Λεηλάτησαν το χωριό και έσφαξαν δυο κατοίκους. Στη συνέχεια κρατούσαν τον πληθυσμό σε κατάσταση τρόμου και αγωνίας, μέχρι που πολλοί κάτοικοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το νοικοκυριό και την πατρίδα τους και έφυγαν για την Βουλγαρία. Στον εμφύλιο πόλεμο ο ελληνικός στρατός βομβάρδισε το ΤούσιμΞανά οι κάτοικοί του πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς και την φορά αυτή έκλεισαν οι δρόμοι της επιστροφής. Το χωριό έμεινε θλιβερό ερείπιο με καμιά εξηνταριά γέροντες μέσα στα χαλάσματα» [Παπαδημητρίου].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 0, 1961: 168, 1971: 147, 1981: 79, 1991: 69, 2001: 62.

Υψόμετρο 680 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

51. Τρέσινο / TresinoΜετονομάστηκε σε Όρμα. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Αριδαίας, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 1.200 Μακεδόνες, εκ των οποίων 400 μουσουλμάνοι, 750 εξαρχικοί και 50 πατριαρχικοί. Το 1924 οι μουσουλμάνοι κάτοικοι μετανάστευσαν αναγκαστικά στην Τουρκία και στη θέση τους εγκαταστάθηκαν χριστιανοί πρόσφυγες. Το 1928 υπήρχαν στο χωριό 200 πρόσφυγες και 900 Μακεδόνες.

 

51a. Πηγές:

Tresina [Αυστριακός Χάρτης].

Τρέσινον καζά Καρατζά Αμπάτ, μικτός οικισμός χριστιανών και μουσουλμάνων [Χάρτης Κοντογόνη].

Tresina, λειτουργία πατριαρχικού σχολείου και εκκλησίας [Χάρτης Κοντογιάννη].

Τρέσινον Βοδενών, 40 χριστιανικές και 40 μουσουλμανικές οικογένειες [Σχινάς 1886].

Тресино / Воденска каза, 680 Βούλγαροι (430 χριστιανοί και 250 μουσουλμάνοι) [Кънчов 1900].

Tressino / Caza de Voden (Vodena), χριστιανικός πληθυσμός: 800 εξαρχικοί Βούλγαροι [Brancoff 1905].

Τρέσινον Καρατζόβας, κάτοικοι 50 ορθόδοξοι Έλληνες (: πατριαρχικοί), 650 υπό τη βουλγαρική τρομοκρατία (: εξαρχικοί Μακεδόνες) και 500 μουσουλμάνοι. Ο ελληνικός (: πατριαρχικός) ναός έκλεισε από την κυβέρνηση με τα την ανακήρυξη του Συντάγματος το 1908, λόγω απόπειρας των κομιτατζήδων (: εξαρχικών αυτονομιστών) για αρπαγή αυτού [Χαλκιόπουλος 1910].

Τρέσινον Εδέσσης, 1.182 άτομα ( 607 άρρενες και 575 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Τρέσινον Ενωτίας, αποτέλεσε ομώνυμη κοινότητα [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Тресина, 140 σπίτια Σλάβων (70 χριστιανών και 70 μουσουλμάνων) [Милојевић 1920].

Τρέσινον Ενωτίας, 1.166 άτομα (594 άρρενες και 572 θήλεις), 230 οικογένειες [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Τρέσινον σε Όρμα [ΦΕΚ 148 / 13.6.1925].

Τρέσινον (Όρμα) γραφείου Εδέσσης, έγινε μικτός οικισμός γηγενών και προσφύγων. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 49 προσφυγικές οικογένειες (181 άτομα) [ΕΑΠ].

Όρμα (ΤρεσικόνΑλμωπίας, 1.172 άτομα (500 άρρενες και 672 θήλεις), εκ των οποίων 205 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (88 άρρενες και 117 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 1.109 και ετεροδημότες 63 [Απογραφή 1928].

Όρμα Αλμωπίας, 1.534 άτομα (785 άρρενες και 749 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Тресино, το 1912 οι κάτοικοι του χωριού ήταν χριστιανοί και μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας, επί οθωμανικής διοίκησης υπήρχαν εδώ 450 χριστιανοί και 250 μουσουλμάνοι. Το 1940 ο μισός πληθυσμός ήταν πρόσφυγες και ο άλλος μισός γηγενείς Μακεδόνες. Στο τέλους του εμφυλίου πολέμου πολλοί κάτοικοι κατέφυγαν στη Γιουγκοσλαβία [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 457, 1961: 733, 1971: 692, 1981: 685, 1991: 712, 2001: 649.

Το 1981 οι κάτοικοι του χωριού ήταν Μακεδόνες [Boeschoten].

Υψόμετρο 310 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

52. Τρέστενικ ή ΤέρστενικTrestenik ή TrstenikΜετονομάστηκε σε Θηριόπετρα. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Εξαπλατάνου, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 1.200 μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Το 1924 όλοι οι κάτοικοι του χωριού μετανάστευσαν αναγκαστικά στην Τουρκία και στη θέση τους ήρθαν χριστιανοί πρόσφυγες. Το 1928 ο αριθμός των προσφύγων ήταν 460 άτομα.

 

52a. Πηγές:

Trestenik [Αυστριακός Χάρτης].

Τρεστενίκ καζά Καρατζά Αμπάτ, μουσουλμανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Търстеникъ / Енидже-Вардарска каза, 1.000 μουσουλμάνοι Βούλγαροι [Кънчов 1900].

Τρεστενίκ Εδέσσης, 1.218 άτομα (609 άρρενες και 609 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Τρέστενικ Αλμωπίας, αποτέλεσε ομώνυμη κοινότητα [ΦΕΚ 80 / 14.4.1919].

Трцтеник, 230 σπίτια μουσουλμάνων Σλάβων [Милојевић 1920].

Τρέστενικ Ενωτίας, 1.007 άτομα (513 άρρενες και 494 θήλεις), 237 οικογένειες [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Τρέστενικ σε Θηριόπετρα [ΦΕΚ 148 / 13.6.1925].

Ρευστοποιήθηκαν 8 περιουσίες χριστιανών κατοίκων που μετανάστευσαν στη Βουλγαρία [Μιχαηλίδης].

Τρέστενικ γραφείου Εδέσσης, έγινε καθαρά προσφυγικός οικισμός. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 121 προσφυγικές οικογένειες (466 άτομα) [ΕΑΠ].

Θηριόπετρα (ΤρέστενικΑλμωπίας, 473 άτομα (231 άρρενες και 242 θήλεις), εκ των οποίων 457 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (223 άρρενες και 234 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 472 και ένας ετεροδημότης. Απογράφηκαν αλλού 19 δημότες [Απογραφή 1928].

Θηριόπετρα Αλμωπίας, 717 άτομα (379 άρρενες και 338 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Трстеник, το 1912 ζούσαν εδώ μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας υπήρχαν 1.138 άτομα. Από το 1924 και μετά, κατοικούν στο χωριό πρόσφυγες από τον Πόντο, την Ανατολική Θράκη και τη Μικρά Ασία (τουρκόφωνοι) [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 478, 1961: 555, 1971: 466, 1981: 397, 1991: 361, 2001: 401.

Υψόμετρο 230 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

53. Τσάκον Μάαλα Cakon Maala. Μετονομάστηκε σε Τσάκωνες και στη συνέχεια Τσάκοι. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Αριδαίας, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 680 μουσουλμάνοι Τούρκοι. Το 1924 όλοι οι κάτοικοι του χωριού έφυγαν αναγκαστικά στην Τουρκία και στη θέση τους εγκαταστάθηκαν χριστιανοί πρόσφυγες. Το 1928 ο αριθμός των τελευταίων ήταν 330 άτομα.

 

53a. Πηγές:

Čakon Mah. [Αυστριακός Χάρτης].

Τσάκονι καζά Καρατζά Αμπάτ, μουσουλμανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Цаконъ Махале / Воденска каза, 550 μουσουλμάνοι Τούρκοι [Кънчов 1900].

Τσάκωνι Μαχαλάς Εδέσσης, 682 άτομα (336 άρρενες και 346 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Τσάκων Μαχαλά Ενωτίας, αποτέλεσε ομώνυμη κοινότητα μαζί με τον οικισμό Τουρμανλή [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Цакон Махала, 150 σπίτια μουσουλμάνων Τούρκων [Милојевић 1920].

Τσάκων Μαχαλά Ενωτίας, 526 άτομα (262 άρρενες και 264 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Τσάκων Μαχαλά σε Τσάκωνες [ΦΕΚ 97 / 18.3.1926].

Τσάκω Μαχαλά (Τσάκωνες) γραφείου Εδέσσης, έγινε καθαρά προσφυγικός οικισμός. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 42 προσφυγικές οικογένειες (177 άτομα) [ΕΑΠ].

Τσάκωνες (Τσάκων ΜαχαλάΑλμωπίας, 337 άτομα (164 άρρενες και 173 θήλεις), εκ των οποίων 285 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (139 άρρενες και 146 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 336 και ένας ετεροδημότης [Απογραφή 1928].

Τσάκοι Αλμωπίας, 455 άτομα (223 άρρενες και 232 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Цакон Маала (Јурук Махала), το 1912 ζούσαν εδώ μουσουλμάνοι Γιουρούκοι Τούρκοι. Το 1924 η ελληνική διοίκηση εγκαθιστά στο χωριό πρόσφυγες από τον Πόντο και τη Μικρά Ασία, στη θέση των μουσουλμάνων που μετανάστευσαν [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 340, 1961: 332, 1971: 361, 1981: 352, 1991: 371.

Υψόμετρο 150 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

54. Τσάκον Τσίφλικ / Cakon Čiflik. Μετονομάστηκε σε Χρύσα. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Αριδαίας, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 350 εξαρχικοί Μακεδόνες. Το 1924 η ελληνική διοίκηση εγκατέστησε εδώ έναν αριθμό προσφύγων. Το 1928 υπολογίζεται πως υπήρχαν στο χωριό 160 πρόσφυγες και 400 γηγενείς Μακεδόνες. Το 1949 μερικοί Μακεδόνες κατέφυγαν στη Γιουγκοσλαβία.

 

54a. Πηγές:

Cakoni, λειτουργία εξαρχικού σχολείου [Χάρτης Κοντογιάννη].

Τσάκον Τσιφλίκ Βοδενών, 20 χριστιανικές οικογένειες [Σχινάς 1886].

«Δεν υπάρχουν πληροφορίες πότε κτίστηκε το χωριό, αλλά η μεταφορά του από τον λόφο στο σημείο όπου υπάρχει σήμερα, είναι σίγουρο ότι έγινε πριν από το 1701. Αυτή είναι η χρονιά ανέγερσης της εκκλησίας της Αγίας Παρασκευής. Ακόμα, από την παράδοση μαθαίνουμε ότι στην αρχή το χωριό αριθμούσε 31 σπίτια και όλο το Μάρτη (που και αυτός αντίστοιχα έχει 31 μέρες) οι κάτοικοι γιόρταζαν σαν πανηγύρι. Έτσι με τη σειρά της η κάθε οικογένεια μια μέρα από τις 31 του Μάρτη, έκανε τραπέζι στις υπόλοιπες του χωριού. Με τον τρόπο αυτό μέσα στον Μάρτη, η κάθε οικογένεια φίλευε μια μέρα τις υπόλοιπες του χωριού» [Παπαδημητρίου].

Цакони / Воденска каза, 260 χριστιανοί Βούλγαροι [Кънчов 1900].

Tzakoni / Caza de Voden (Vodena), χριστιανικός πληθυσμός: 320 εξαρχικοί Βούλγαροι [Brancoff].

Τσάκονι Καρατζόβας, κάτοικοι 200 σχισματικοί Βουλγαρίζοντες (: εξαρχικοί Μακεδόνες) [Χαλκιόπουλος 1910].

Τσάκων Τσιφλίκ Εδέσσης, 331 άτομα (153 άρρενες και 178 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Τσάκων Τσιφλίκ Ενωτίας, αποτέλεσε οικισμό της κοινότητας Σούμπουσκου [ΦΕΚ 152 / 8.7.1918].

Цакон Чифлик, 40 σπίτια χριστιανών Σλάβων [Милојевић 1920].

Τσάκων Τσιφλίκ Ενωτίας, 293 άτομα (138 άρρενες και 160 θήλεις) [Απογραφή 1920].

Μετονομασία του οικισμού από Τσάκων Τσιφλίκ σε Χρύσα [ΦΕΚ 41 / τομ. Β΄ 1922].

Τσάκω Τσιφλίκ (Χρύσα) γραφείου Εδέσσης, έγινε μικτός οικισμός γηγενών και προσφύγων. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 42 προσφυγικές οικογένειες (177 άτομα) [ΕΑΠ].

Χρύσα (Τσάκων ΤσιφλίκΑλμωπίας, 572 άτομα (275 άρρενες και 297 θήλεις), εκ των οποίων 153 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (70 άρρενες και 83 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 564 και ετεροδημότες 8 [Απογραφή 1928].

Χρύσα Αλμωπίας, 724 άτομα (350 άρρενες και 374 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Цакон (Цакон Чифлик), το 1912 οι κάτοικοι του χωριού ήταν χριστιανοί Μακεδόνες. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας ζούσαν εδώ 274 άτομα. Το 1940 τα 2/3 του χωριού ήταν Μακεδόνες και το 1/3 πρόσφυγες. Στο τέλος του εμφυλίου πολέμου μερικοί κάτοικοι κατέφυγαν στη Γιουγκοσλαβία [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 402, 1961: 485, 1971: 569, 1981: 554, 1991: 576.

Το 1981 οι κάτοικοι του χωριού ήταν Μακεδόνες και πρόσφυγες χριστιανοί Τούρκοι [Boeschoten].

Υψόμετρο 145 [Λεξικό ΕΣΥΕ].

 

 

55. Φούστανι / FuštaniΜετονομάστηκε σε Εύρωπος και στη συνέχεια ξαναπήρε το παλαιό όνομα Φούστανη. Σήμερα είναι οικισμός του δήμου Εξαπλατάνου, του νομού Πέλλης. Ο πληθυσμός του το 1912 ήταν περίπου 1.750 μουσουλμάνοι Μακεδόνες και 80 χριστιανοί (Μακεδόνες και Τσιγγάνοι). Το 1924 όλοι οι μουσουλμάνοι μετανάστευσαν αναγκαστικά στην Τουρκία και τη θέση τους πήραν χριστιανοί πρόσφυγες. Το 1928 υπήρχαν εδώ 1.000 πρόσφυγες και 100 γηγενείς.

 

55a. Πηγές:

Fuštani [Αυστριακός Χάρτης].

Φούστανη καζά Καρατζά Αμπάτ, μουσουλμανικός οικισμός [Χάρτης Κοντογόνη].

Фуштани / Енидже-Вардарска каза, 2.400 Βούλγαροι (650 χριστιανοί και 1.750 μουσουλμάνοι) [Кънчов 1900].

Fouchtani / Caza de Yenidje Vardar, χριστιανικός πληθυσμός: 80 πατριαρχικοί Βούλγαροι [Brancoff 1905].

Φουστάνι Καρατζόβας, κάτοικοι 1.900 μουσουλμάνοι [Χαλκιόπουλος 1910].

Φούστανη Εδέσσης, 1.955 άτομα (1.035 άρρενες και 920 θήλεις) [Απαρίθμηση 1913].

Φούστανη Εδέσσης (Βοδενών), εγκατάσταση 5 προσφυγικών οικογενειών (30 ατόμων) [Πρόσφυγες 1915].

Φούστανη Αλμωπίας, αποτέλεσε ομώνυμη κοινότητα μαζί με τον οικισμό Ίσβορον [ΦΕΚ 80 / 14.4.1919].

Фуштане, 367 σπίτια μουσουλμάνων Σλάβων και 17 χριστιανών Τσιγγάνων [Милојевић 1920].

Φούστανη Ενωτίας, 1.724 άτομα (964 άρρενες και 760 θήλεις), 465 οικογένειες [Απογραφή 1920].

Ρευστοποιήθηκε μία περιουσία κάτοικου που μετανάστευσε στη Βουλγαρία [Μιχαηλίδης].

Φούστανη γραφείου Εδέσσης, έγινε μικτός οικισμός γηγενών και προσφύγων. Μέχρι το 1926 εγκαταστάθηκαν 249 προσφυγικές οικογένειες (1.042 άτομα) [ΕΑΠ].

Εύρωπος (ΦούστανηΑλμωπίας, 1.160 άτομα (618 άρρενες και 542 θήλεις), εκ των οποίων 1.008 ήταν πρόσφυγες πού ήρθαν μετά το 1922 (512 άρρενες και 496 θήλεις). Ομοδημότες ήταν 1.032, ετεροδημότες 113 και αλλοδαποί 15. Απογράφηκαν αλλού 19 δημότες [Απογραφή 1928].

Φούστανη Αλμωπίας, 1.311 άτομα (683 άρρενες και 628 θήλεις) [Απογραφή 1940].

Фуштани, το 1912 οι κάτοικοι του οικισμού ήταν χριστιανοί και μουσουλμάνοι Μακεδόνες. Σύμφωνα με στατιστική της εξαρχίας υπήρχαν εδώ 80 χριστιανοί και 2.186 μουσουλμάνοι. Το 1940 η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού ήταν πρόσφυγες Θρακιώτες και Μικρασιάτες, ενώ υπήρχαν και 150 γηγενείς Μακεδόνες [Симовски].

Στις επόμενες απογραφές ο πραγματικός πληθυσμός ήταν --> 1951: 776, 1961: 955, 1971: 793, 1981: 651, 1991: 583, 2001: 642.

Το 1981 οι κάτοικοι του χωριού ήταν Μακεδόνες και πρόσφυγες χριστιανοί Τούρκοι [Boeschoten].

Υψόμετρο 280 [Λεξικό ΕΣΥΕ].